Στο πρωινό μιας Κυριακής

                                            «Sunday in the Alps» 1922, Ernst Ludwig Kirchner

Στο πρωινό μιας Κυριακής

Στου ήλιου την ανατολή η φύση αργοξυπνάει
στο χάδι του η γη σκιρτά, κάποιος βαρυγκομάει
ξενύχτης που ο πόνος του ποτέ δεν τον ξεχνάει,
εξήγηση δεν θα τη βρει, καθένας προσπερνάει.
 
Ο κόκορας ελάλησε, τώρα χτυπά η καμπάνα,
το εξωκκλήσι ανοιχτό και για τον μεγιστάνα
που δίχως τα γαλόνια του κάνει τον πόνο προσευχή του,
στο παραλίγο έφτασε να χάσει την ψυχή του.
 
Μέρα ζεστή αυγουστιάτικη δικό της τώρα έχει χορό
σε συναντάει και τραβά σε καλοκαιρινό ρυθμό,
το πόσο αντέχεις δε ρωτά, υπάκουα αγκομαχάς,
η φύση θα διατάζει, λάθος σου το να βλαστημάς.
 
Αμέτρητοι οι τυχεροί στην αυγουστιάτική τους Κυριακή
που όρθιοι αναπνέουν, τούς έχουν πόνοι παραδεί
και έχουν το τραπέζι τους στρωμένο για να φάνε,
δεν βλέπουνε λίγο πιό κει, μάθανε να ζητάνε.
 
Την τούτη ευτυχία τους δεν ξέρουνε να ζούνε
τις κυριακάτικες στιγμές λένε θα ξαναβρούνε,
μα μεσοβδόμαδα θα δουν, δεν ήταν αυτονόητη
η ευτυχία πούχαν σίγουρη σε σκέψη τους ανόητη.
 
Ο χρόνος που στη φούχτα του κρατάει τα ρολόγια
δεν τονε νοιάζει αν θ'ακουστούν τα όποια μοιρολόγια,
φέρνει το βράδυ Κυριακής και ξύπνημα Δευτέρας,
σε λίγο πάλι Κυριακή στης εβδομάδας πέρας.
 
Κι απ' Αύγουστος Δεκέμβριος κι από Φλεβάρης Μάρτης,
οι Κυριακές που προσπερνούν μας δείχνουνε πως γδάρτης
ήταν και θάναι ο χρόνος μας, το μόνο που μπορούμε,
τις Κυριακες μας όμορφα κι όλες τις μέρες ζούμε.

 

Από την ποιητική μου συλλογή «Στη Ζωή μας /1ος Τόμος» 

σε eBook εδώ: https://books2read.com/u/bw0Qlv