OLTRE IL BRILLO BOX

ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ BRILLO BOX (*)

 
Mio adattamento poetico dal <OLTRE IL BRILLO BOX> italiano di Ivan Pozzoni
Ποιητική μου μεταφορά από τα ιταλικά <ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ BRILLO BOX> του Ivan Pozzoni
 
 
 
Η έρευνά μου για τη μορφή γραφής βρίσκεται πέρα από το Brillo Box,
πετάω τους στίχους μου στο χρηματοκιβώτιο έτσι όπως στο Fort Knox,
η εκκίνηση, η επανάληψη, η αναπαραγωγή δίνουν ισόβια κάθειρξη εις την πρωτοτυπία
των αιωνόβιων διευθυντών περιοδικών που έχουν πλέον ξεχαστεί σε σκέψη λεία,
άλλωστε είναι γνωστό, οι οδοντοστοιχίες δεν πρέπει να διεγείρονται από έξυπνες ιδέες,
δεχόμενες στίχους σε τραγούδια προσφέροντας δόξα μόνο μέχρι τα δόντια τους, παρέες
μας, που έφηβοι σαραντάρηδες τους έχει δοθεί η δίαιτα του καθηγητή Μπιρκενμάιερ,
ώρα να μπει διάγνωση, οκταγενή παιδιά κάπου εκεί με λίγη δόση Αλτσχάιμερ.

 
Η μόδα τώρα του καταξιωμένου κριτικού είναι να γαβγίζει στις επιτυχίες του μινιμαλισμού.
Μιλανέζοι ή Ρωμαίοι στο πανδοχείο «Ιστές» κι εμείς σε αναζήτηση χώρου ελάχιστου επιθυμητού,
φαντάσματα των '70, γιατί για να αλλάξουμε τον κόσμο, το ενεργητικό σθένος ενός μαξιμαλισμού
χρήσιμο θα μας ήταν και στίχους που διαβάζαμε ρολιανούς ενδεκασύλλαβους τότε το 2016
να αισθανόμαστε σαν θύματα μιας οδύσσειας βασανιστηρίων στη χάση και στη φέξη,
η τιμωρία των επόμενων γενεών μας είναι να είμαστε πρωτοπόροι στα σαράντα μας χρόνια
με πρόθεση να διεκδικήσουμε ένα (Lebensraum) Χώρο που σε βροχές ή χιόνια
δεν καταλήγει σε (Anschluss) Συνέχεια που εμείς οι Χέρμαν καταδικαστήκαμε μιας ευελιξίας
να μην ανθίσουμε ποτέ σε (Arimanni) ακούραστους πολεμιστές που ζούνε ζωή αντρείας
βρισκόμαστε να ξανακολάμε καθετήρες με ειδικούς στην trobar clus, γνωστή ποίηση δυσκολίας.

 
Και τι πρέπει να κάνουμε για να πετύχουμε έστω και δεκαπέντε δευτερόλεπτα δικής μας φήμης;
Να δείξουμε τον πισινό μας στην Μπάρμπαρα Ντούρσο, στην Ουνιτά να γράψουμε λόγια μνήμης
ή ρίμες με πατέντα που εσείς οι απλοί θνητοί δεν θα τολμούσατε καν να τις φανταστείτε;
Ένα σκυλί που γαβγίζει δεν κοιμάται κι αν εμείς κοιμηθούμε - όπως θα θέλατε – και μη βιαστείτε,
δεν μας βοηθά να δαγκώνουμε, η μοντέρνα Ωραία Κοιμωμένη ξυπνά από τα χάδια ενός εμίρη
που μες στην κοκαίνη που έχει ακόμη να ρουφήξει, αμερικάνικου μαύρου χρυσού βρει παραθύρι
κυρίες, τρανς και κύριοι annuntio vobis gaudium magnum (**)  το παραμύθι ξέρετε έχασε το χαΐρι
και οι γενιές πέρα ​​απ’ το Brillo Box(*) θα αφεθούν να τσιμπήσουν τα κάποια λίγα υπολείμματα
κάτω από το στρωμένο τραπέζι να προσπαθούν να γράψουν σκέψεις τους και ποιήματα.
 
 
(*) Brillo Box (Συσκευασμένο πακέτο σκόνης πλυσίματος) είναι έργο του αμερικάνου Ποπ-Αρτ καλλιτέχνη ‘Αντυ Βαρόλ (Andy Wahrol) από το έτος 1964.
(**)Τι όμορφα νέα έχετε να μας πείτε
 
 
2025©Gerasimos Tzivras
 
 
-----------------------------------------------------------
 
OLTRE IL BRILLO BOX
 
 
La mia ricerca sulla forma dello scrivere si innalza oltre il Brillo Box,
butto i miei versi in cassaforte come se fossero a Fort Knox,
start-up, ripetizione, riproduzione danno l’ergastolo all’originalità
dei direttori centenari delle riviste ormai dimentiche d’ogni abrasività,
d’altronde, si sa, le dentiere non vanno sollecitate da concetti intelligenti,
a forza di accettar versi canini carmina dant panem solo ai loro denti,
se a noi, adolescenti quarantenni, tocca la dieta del Professor Birkermaier
a loro, bambini ottuagenari, sarebbe ora di diagnosticare un briciolo di Alzheimer.

La moda attuale del critico scontato è latrare contro i successi del minimalismo
milanese o romano, inn istèss, e noi, fantasmi anni ‘70, in cerca dell’agognato minimo spazio,
ché a cambiare il mondo ci tornerebbe comodo l’energico vigore d’un massimalismo,
a leggere certi versi in endecasillabi rolliani, nel 2016, ci si sente vittime d’un’odissea nello strazio,
e il castigo delle nostre generazioni no future è di fare avanguardia a quarant’anni
intenti a rivendicare un Lebensraum che non finisca con lo sfociare in Anschluss,
noi Heermann condannati dalla flexibility a non sbocciar mai in arimanni,
ci troviamo a riannodar cateteri a vecchi specialisti in trobar clus.

 
Cosa ci tocca fare nell’intento di raggiungere i nostri quindici secondi di celebrità
mostrare il culo da Barbara D’Urso, curare le rubriche culturali dell’Unità
o brevettare rime che voi comuni mortali nemmeno osereste immaginare
can che abbaia non dorme e addormentati – come ci vorreste- non ci aiuta a morsicare,
è svegliata dalle carezze d’un emiro la tardo-moderna Bella addormentata da cocaina
disponibile a succhiar US gal di oro nero come se fosse una pompa di benzina,
signore, transgender e signori annuntio vobis gaudium magnum la favola è finita
alle generazioni oltre il Brillo Box spetterà rosicchiare avanzi sotto la tavola imbandita.
 
 
 
----------------------------------------
BEYOND THE BRILLO BOX
 
 
My research on the form of writing rises above the Brillo Box,
i throw my verses in the strongbox as if they were in Fort Knox,
start-up, repetition, reproduction give a life sentence to the originality
of the centenarian editors of magazines now forgetful of all abrasiveness,
after all, you know, dentures should not be solicited by intelligent concepts,
by dint of accepting canine verses carmina dant panem only to their teeth,
if we, forty year-old teenagers, have to do Professor Birkermaier's diet
for them, octogenarian children, it would be time to diagnose a shred of Alzheimer's.

 
The current fashion of the granted critic is to bark against the successes of minimalism
milanese or Roman, inn istèss, and we, 1970s ghosts, in search of the coveted minimum space,
because to change the world we could useful the energetic vigour of maximalism,
reading verses in rollian endecasyllables, in 2016, one feels like the victim of an odyssey in agony,
and the punishment of our no-future generations is to make the avant-garde in their forties
intent on claiming a Lebensraum that does not end in Anschluss,
we Heermann condemned by flexibility to never blossom into arimanni,
find ourselves re-knotting catheters to old specialists in trobar clus .

 
What do we have to do in order to achieve our fifteen seconds of fame
show our asses on Barbara D'Urso, edit the cultural columns of L'Unità
or patent rhymes that you mere mortals wouldn't even dare to imagine
barking dog does not sleep and asleep - as you would like us - does not help us bite,
is woken by the caresses of an emir the late-modern Sleeping Beauty by cocaine
available to suck US gal of black gold like a petrol pump,
ladies, transgenders and gentlemen annuntio vobis gaudium magnum the fairytale is over
the generations beyond the Brillo Box will have to nibble leftovers food under the laden table.