LA BALLATA DEL LUIGINO: CASSA DI RISPARMIO

 

Η ΜΠΑΛΑΝΤΑ ΤΟΥ ΛΟΥΙΤΖΙΝΟ: ΤΑΜΙΕΥΤΗΡΙΟ

 
Adattamento poetico dal <LA BALLATA DEL LUIGINO: CASSA DI RISPARMIO> italiano di Ivan Pozzoni
Ποιητική μεταφορά από τα ιταλικά < Η ΜΠΑΛΑΝΤΑ ΤΟΥ ΛΟΥΙΤΖΙΝΟ: ΤΑΜΙΕΥΤΗΡΙΟ> του Ivan Pozzoni
 
 
Ο Λουϊτζίνο, εξήντα οκτώ ετών, σκοτώθηκε από ένα διάταγμα «τράπεζας διάσωσης»
που ένα κράτος θύμα είχε εφεύρει στα πλαίσια νόμων που λένε κατανάλωσης
του φόβου των κυρώσεων που έχει θεσπίσει η ΕΕ, διατάγματος τελείως αδιάφορου,
κυρώσεις νάχουν μπει από καιρό, λόγω απουσίας εισοδήματος, όσο και αδιάφθορου.
Το κράτος της Καμόρα σπεύδει να σώσει τις τράπεζες με τους πολίτες να ελπίζουν
στην παρέμβαση της ομάδας Μαλεμπράντσε, που βλέπουνε πως έτυχε να χτίζουν
στο Δάντειο Τούνελ του ιταλικού πιστωτικού συστήματος, όπως και στην περίπτωση αυτή
της τράπεζας Ετρούρια, όταν 130.000 ηλίθιοι για να την σώσουν που πήγε να …πνιγεί
εννιά στους δέκα από αυτούς μοιράζονταν φέτες από καρπούζι, που έλεγε η …συνταγή.
 
Ο Λουϊτζίνο λοιπόν, διευθυντάκος της γνωστής εταιρείας Ενέλ, δεν μπόρεσε να καταλάβει
ότι αν κάποιος, χωρίς να το γνωρίζει, ευθύνεται για τα χρέη που έχει αναλάβει
σε όποια μεγάλη εταιρεία κεφαλαίων, θα έπρεπε αυτός τουλάχιστον δικαίωμα να έχει
σε μια Φερράρι ή Τζάγκουαρ που η διαβρωμένη Διοίκηση της Εταιρείας του παρέχει,
να βγει για πρωινό του ήσυχα. Όταν η Νίππον είχε μεταμορφώσει το κρέμασμα σε χαρακίρι,
ο διευθυντής που ήταν Ευρωπαίος ή Αμερικανός, έφτανε σε πολλούς να κάνει το χατίρι
θάρρος με τη ντροπή είχε μπερδέψει, το θάρρος ώστε με νέο όνομα να συνεχίσει
μετάλλια απάτης και πειρατείας να συλλέγει, πλουσιοπάροχα έτσι να επιζήσει.
 
Ο Λουϊτζίνο πέθανε με το σχοινί περασμένο στο λαιμό του, όπως εκείνοι οι ατυχείς
που εκατομμύρια προορίζονται για σφαγή απλώς και μόνο με ένα κλικ (θα δεις…)
από ένα καταφύγιο στο Βερολίνο ή στο Λονδίνο διαγράφοντας έτσι μια ολόκληρη ζωή
με την υπερπρωτεύουσα να μετατρέπει σε γουρούνι τον έρμο καταναλωτή,
τίποτα από αυτόν να μην πετιέται, μα ο ίδιος ο καταναλωτής πετιέται τελικά
στο Χαλιφάτο τρία λεπτά χρειάζονται για να του κόψουν τον λαιμό τελειωτικά,
ένας Δυτικός, ούτε εξήντα οκτώ ετών, διχασμένος ανάμεσα στο bail-out και bail-in,
όπως οι κουλοχέρηδες εις τα καζίνο στο γύρισμά τους στην τυχερήν ή άτυχην στιγμήν.
«- Τel disi mi, bilòtt, inn tücc bàll» θα έλεγε η γιαγιά μου η Ινές, με βλέμμα σοβαρό
«- Στο λέω συνέχεια βλάκα μου, πως όλοι τους κάνουν λάθος», μα ποιός ακούει το ρητό.
-----------------------------------
2025©G.Tzivras
  
 
 
LA BALLATA DEL LUIGINO: CASSA DI RISPARMIO
 
Luigino, sessantott’anni, è morto ammazzato
strozzato da un decreto «salva-banche» inventato da uno Stato
vittima, sempre interessata, del timore di sanzioni stabilite dall’UE con ordinanza
e menefreghista, invece, se le sanzioni arrivano da anni sull’assenza del reddito di cittadinanza,
uno Stato camorrista che si scaraventa al salvataggio delle banche
e ai cittadini non resta che sperar nell’intervento del gruppo Malebranche,
nelle Malebolge del sistema creditizio italiano, come nel caso della Banca Etruria,
130.000 cretini a salvar la banca, e, in nove o dieci, a spartir fette d’anguria. 
 
Dipendente dell’Enel, Luigino, mica alto dirigente di una holding consociata,
vacci tu a capir la differenza tra una obbligazione ordinaria e una subordinata,
che se uno, a sua insaputa, risponde dei debiti di una grande azienda di capitali,
almeno dovrebbe aver diritto, una volta l’anno, di farsi un brunch in Ferrari,
la Ferrari, o la Jaguar, dell’amministratore delegato esperto di raggiri
che, laddove fosse stato Nippon avremmo tramutato una impiccagione in harakiri,
siccome il manager è europeo o americano ha scambiato la vergogna col coraggio
il coraggio di continuare, sotto nuovo nome, a collezionar medaglie di frodi ed agiottaggio.
 
Luigino è morto con la corda al collo
come i milioni di disgraziati destinati al macello,
con un click da un bunker di Berlino o di Londra il super-capitale
cancella una vita intera trasformando il consumatore in un maiale,
non si butta via niente, del consumatore, si butta via il consumatore consumato
nel Califfato, almeno, all’occidentale occorrono tre minuti ad essere sgozzato,
non sessantott’anni, dilaniato dall’alternanza tra bail-out o bail-in, tipo slot-machines,
tel disi mi, bilòtt, inn tücc bàll avrebbe sentenziato, con aria seria, mia nonna Ines.
 
 
 
 
THE BALLAD OF LUIGINO: SAVINGS BANK
 
Luigino, sixty-eight years old, was killed
strangled by a ‘save-bank’ decree invented by a state
victim, always interested, of the fear of sanctions established by the EU with an ordinance
and uncaring, on the other, when sanctions came for years on the absence of citizenship income,
a camorrist state that throws itself at bailing out banks
and citizens are left to hope for the intervention of the Malebranche group,
in the Malebolge of the italian credit system, as in the case of Banca Etruria,
130,000 idiots to save the bank, and nine or ten to share slices of watermelon. 
 
An Enel employee, Luigino, not a senior manager of a subsidiary holding company,
go figure out the difference between an ordinary bond and a subordinated one,
that if one, without his knowledge, is liable for the debts of a large capital company,
at least he should have the right, once a year, to have brunch in a Ferrari,
the Ferrari, or the Jaguar, of the CEO expert in deceit
that, if he were Nippon, would turn a hanging into harakiri,
because the manager is European or American he has exchanged shame for courage
the courage to continue, under a new name, to collect medals of fraud and agiotage.
 
Luigino died with a rope around his neck
like the millions of wretches destined for slaughterhouse,
with a click from a bunker in Berlin or London the super-capital
erases an entire life by turning the consumer into a pig,
nothing is thrown away, of the consumer, the consumed-consumer is thrown away
in the Caliphate, at least,it takes three minutes for a westerner to be slaughtered,
not sixty-eight years, torn apart by the alternation of bail-out or bail-in, like slot-machines,
«tel disi mi, bilòtt, inn tücc bàll» would have sentenced, with a serious air, my grandmother Ines.