OGGI È IL GIORNO DELL’ AMORE

ΣΗΜΕΡΑ ΕΙΝΑΙ Η ΜΕΡΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

 

Ποιητική μεταφορά από τα ιταλικά < ΣΗΜΕΡΑ ΕΙΝΑΙ Η ΜΕΡΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ> του Ivan Pozzoni

Adattamento poetico dal <OGGI È IL GIORNO DELL’ AMORE> italiano di Ivan Pozzoni

 
 

Σήμερα είναι η μέρα της αγάπης και η νύχτα του μίσους, θάλεγα μυστηρίου
γιατί στις πληγές μου από γαλάζιο Βρετανό πρέπει να ρίξεις λίτρα βάμματος ιωδίου,
είναι εδώ και δυο χρόνια τώρα που σε σέρνω από καζίνο σε καζίνο
σαν να μας χώριζε το βάσανο του Τείχους του Βερολίνου που εγώ πίνω
και που για να το υπερβούμε, γλυκειά μου αγάπη, θα χρειαζόταν ένας αεροπόρος
με το αεροπλάνο του άτρωτος στα δυνατά πυρά των πολυβόλων, ποιός άλλος όρος.
 
Όχι πριγκηπέσα μου δεν είμαστε ούτε ο Νερούδα μηδέ ο Λόρκα ούτε καν ο Πρεβέρ,
που και αν ήμασταν στη θέση τους θα καταλήγαμε σ’ ένα μπλουζάκι ή σακακιού ρεβέρ.
Στον κόσμο των αστέρων της τέχνης, σήμερα ο Γιεβτουσένκο, ο Μαγιακόφσκι χθες,
αύριο ο Τρανστρόμερ, εσύ κι εγώ μένουμε και εκτινασσόμαστε στου ουρανού πολλές
γωνίες με τη δραστική ενέργεια ενός ενισχυτή, ανάμεσα στα αστέρια οι μηχανές
αεροπλάνων που από έκπληξη πια δεν βρυχώνται χωρίς να υπάρχει ούτε και σήμερα
μηδέ το αύριο μα ούτε και το χθες, της σκέψης είναι ξέρεις σκοτοδίνη, μια μόνο χίμαιρα.
 
Σήμερα είναι η μέρα της αγάπης και η νύχτα του μίσους στον κόσμο και στην τέχνη,
να φορέσεις πρέπει μια στολή και να προσποιηθείς τον αναερόβιο καλλιτέχνη,
κρατάμε την αναπνοή μας και αναπνέουμε κι αυτό που κρατήσαμε έτσι άπονα
η εγκεφαλική ανοξία των γύρω μας οξεία έφτασε να μην επιτρέπει τα παράπονα.
Άκουσέ με! Καλύτερα να πείσεις τον εαυτό σου να σταματήσεις να αναπνέει πιά,
ίσως στην αχαλίνωτη ηλιθιότητα η προσαρμογή δεν θάταν μια συμφωνία κακιά,
θα σφίξουν όμως αν προσαρμοστείς την αλυσίδα γύρω απ’ το λαιμό σου στο γιακά.
 
Κατάφερες να με κάνεις να γράψω χωρίς χυδαιότητες είκοσι περίπου στίχους
και με ανάγκασες να διατηρήσω όχι πολυεπίπεδη τη βαρυτική μου δύναμη με ήχους
gravis, απ’ τη λατινική ετυμολογία ή από το gur-ús εις τα σανσκριτικά
με κάνεις επιπλέον να δυσκολεύομαι σε ομοιοκαταληξίες όπως virus με το gur-ús
συμπερασματικά δε τα σανσκριτικά ανέχτηκαν την παραλλαγή, ενώ τους gur-ús
τα μιλανέζικα αντ' αυτού να προσπαθούν να ξυρίσουν τα γένια του Νεγκούς
με οιονδήποτε τρόπο, αφού τα λεφτά δεν βρωμάνε σε κανένα ούτε και σε αυτούς.
 
Ο κόσμος μας ανάγκασε να ψελλίζουμε χωρίς κανόνες εις τους αιώνες
και να δουλεύουμε επίσης χωρίς κανόνες και γερνάμε πάλι χωρίς κανόνες
σαν τους Σατουρνίνο και Γλαυκία καταδικασμένοι να στεγνώνουν τα κεραμίδια
στη στέγη της Curia Hostilia περιμένοντας να λιθοβοληθούν μετά, για τα σκουπίδια
ήταν η ασήμαντή τους εργασία κι εσύ να γράφεις ποίηση λες σε πεζογραφία, 
εγώ δε πεζογραφία να γράφω λέω σε ποίηση. Τι θέλεις να πουλάς, ποίηση ανοησία
ή μήπως έτσι τον πισινό σου σε μία δίχως τελειωμό αέναή σου αγωνία.
 
 
--------------------------------------------------2025©G.Tzivras
 
 
OGGI È IL GIORNO DELL’AMORE
 

Oggi è il giorno dell’amore e la notte dell’odio,
ché sulle mie ferite da britanno azzurro hai da versare litri di tintura di iodio,
è da due anni che ti trascino di casino in casino
come se fossimo separati dalla densità del muro di Berlino,
e, a scavalcarlo, amore mio, ci vorrebbe un aviatore
impermeabile ai colpi secchi di mitragliatore.
 
No, Princeza, non siamo Neruda, Lorca, e nemmeno Prévert,
meglio, che ad essere essi finiremmo sul dorso di una tshirt,
nello star system dell’arte va ieri Majakovskij, oggi Evtušenko, domani Tranströmer,
io e te restiamo e ci lanciamo in cielo con l’energia drastica di un booster,
non c’è uno ieri, non c’è un oggi, non c’è un domani
tra le stelle non rombano attoniti i motori degli aeroplani.
 
Oggi è il giorno dell’amore e la notte dell’odio,
c’è da infilarsi una muta e fingersi artista anaerobio,
tratteniamo il respiro e respiriamo ciò che tratteniamo
l’anossia cerebrale di chi ci circonda non consente reclamo,
ascoltami, conviene convincersi a smettere di respirare,
forse, accodarsi all’idiotismo dilagante non sarà un brutto affare,
la catena te la stringono al collo se ti adatti al collare.
 
Sei riuscita a farmi scrivere una ventina di versi senza nessuna trivialità,
mi hai costretto a mantenere, senza multilevel, la mia forza di gravità,
gravis, dall’etimologia latina o dal sanscito gur-ús,
e mi fai far fatica a far coincidere in rima gur-ús con virus,
il sanscrito tollerava la variante di andar a dar via il gur-ús,
e il milanese, invece, si applicava a fagh la barba al Negus,
intorna al bus del conquibus (pecunia non olet).
 
Il mondo ci ha costretto a cantilenare, senza regole
a lavorare, senza regole ad invecchiare, senza regole
come un Saturnino e un Glaucia condannati a asciugar le tegole
da incollare, senza troppa convinzione, sul tetto della Curia Hostilia
in attesa di esser lapidati dopo aver commesso una quisquilia:
tu scrivi poesia in prosa e io prosa in poesia,
come dar via il culo o darla via,
questa cazzo di poesia.
 
 ----------------------------------------------
 
 
TODAY IS THE DAY OF LOVE

 Today is the day of love and the night of hate,
because on my blue Briton wounds you have to pour litres of tincture of iodine,
for two years i've been dragging you from mess to mess
as if we were separated by the density of the Berlin Wall,
and, to climb over it, my love, it would take an aviator
impervious to machine-gun fire.
 
No, Princeza, we are not Neruda, Lorca, or even Prévert,
better, that to be them we would end up on the back of a tshirt,
in the star system of art goes Majakovsky yesterday, Evtušenko today, tomorrow Tranströmer,
you and i stay and launch ourselves into the sky with the drastic energy of a booster,
there is no yesterday, there is no today, there is no tomorrow
among the stars no astonished aeroplane engines roar.
 
Today is the day of love and the night of hate,
we have to put on a wetsuit and pretend to be an anaerobic artist,
we hold our breath and breathe what we hold
the cerebral anoxia of those around us doesn’t allow for complaint,
listen to me, convince ourself to stop breathing,
perhaps, joining the rampant idiocy won't be such a bad deal,
they will tighten the chain around your neck if you adapt to the collar.
 
You managed to make me write twenty or so verses without any trivialities,
you forced me to keep, without multilevel, my force of gravity,
gravis, from the latin etymology or sanskrit gur-ús,
and you make me struggle to rhyme gur-ús with virus,
the sanskrit tolerated the variant of andar a dar via il gur-ús,
and milanese, on the other hand, applied to fagh la barba al Negus,
around the bus of the conquibus (pecunia non olet).
 
The world has forced us to chant, without rules
to work, without rules, to grow old, without rules,
like a Saturnino and a Glaucia condemned to dry tiles
to be glued, without much conviction, on the roof of the Curia Hostilia
waiting to be stoned after committing a cinch:
you write poetry in prose and i write prose in poetry,
like giving away your ass or give it away,
this fucking poetry.