"PANE AL PANE"

 

«Ψωμί στο Ψωμί»
«Ας λέμε τα πράγματα με το όνομά τους»

 ----------------------Ποιητική μεταφορά από τα ιταλικά <PANE AL PANE> του Ivan Pozzoni

 

Το ψωμί και η μορταδέλα σε σακίδια πλάτης και τσάντες «νέον» τέχνης πρωτοποριακής

κάποιοι ρωμαίοι συγγραφείς έδιναν στον λαό μπριός, ιδιαίτερης τροφής

χωρίς να βλέπουν πως οι στίχοι ακούγονται κούφιοι, εκτός και αν στη φρέζα Bosch λιμαριστούν

και ότι τα κείμενα δεν πείθουν ούτε αισθητικούς που με τη λίμα των νυχιών θα λειανθούν,

στη ρωμαϊκή ομάδα είναι όλοι δάσκαλοι αισθητικής που στέκονται πριν από τα γράμματα

και ηθική Ανατολής με άστοχες αναφορές στον Όσιπ Εμίλεβιτς Μαντελστάμ και σ’άλλα πράματα.

 

Ο κόσμος μας ζητάει καθαρές κουβέντες, κείμενα ζωντανά που δεν αιωρούνται κάπου στον αέρα

κι αν ήθελε εικόνες θάχε χακάρει τις ταινίες της Μίλι Ντ'Αμπράτσιο στην όποια του κάθε μέρα

«pane al pane» ή «pene al pene» κάπου εκεί στο μπαρ δεν έχει καμία διαφορά

οι ογδοντάχρονοι Δανδήδες που λένε τίποτα δεν είναι κατανοητό δημιουργούν αδιαφορία ή ζημιά

στη δημοκρατία της λίρας μια λίρα ανά 100 γραμμάρια με την Ντ'Αμπράτσιο στο κρεβάτι,

ότι και με τη Μοάνα γνωρίζοντας πού έβαλα το χέρι μου, θα πουν οι αναγνώστες με γινάτι.

 

Αυτή η ομάδα Ρωμαίων γραφιάδων που αντιγράφουν τον Τράνστρεμερ λατρεύουν

να είναι η μετάφραση στην απέναντι σελίδα που έμπειροι κειμενογράφοι εκεί μαζεύουν,

συζητούν για πράγματα που δεν ενδιαφέρουνε κανέναν, στην τέχνη έτσι θέλοντας να ζουν

χωρίς να νιώθουν πως τις κυρώσεις απ’ τον Κανέναν της Οδύσειας κάποτε θα υποστούν.

 2025©G. Tzivras

---------------------------------------------------------

 

PANE AL PANE

 

Pane e mortadella contengono zaini e borse dell’arte «neon»-avanguardista

alcuni gruppuscoli di scrittuscoli romani darebbero ar popolo brioches,

non ci arrivano che i versi suonan cavi se non son limati da una fresatrice Bosch

e che i testi lisciati con la lima delle unghie non convincono neanche l’estetista,

nel gruppuscolo romano sono tutti maestri dell’estetica, estetisti ante litteram,

l’etica dell’est, tutti a nominare, a sproposito, Osip Ėmil’evič Mandel’štam.

 

Er popolo ci chiede «pane ar pane», testi energici, che dormano all’addiaccio

se voleva immagini avrebbe hackerato tutti i film di Milly D’Abbraccio,

«pane al pane» o «pene al pene» al barista all’angolo non fa differenza

i gagà ottuagenari che scrivono che non si capisce niente creano danni o indifferenza

alla strategia della democrazia lirica, una lira all’etto, con la D’Abbraccio a letto,

che con Moana la mano tesa ai lettori almeno sappiam dove la metto.

 

Questo gruppuscolo di scrittuscoli romani che sta a copiar Tranströmer

ama metter traduzione in testo a fronte col sostegno di scafati copywriter

discutono, tra loro, di cose che non interessano a nessuno, facendo dell’arte un sodalizio,

senza intuire lontamente che da Nessuno subiranno sanzione, sì, d’Odissea nell’Ospizio.

 

-----------------------

BREAD TO BREAD

 

Bread and mortadella contain backpacks and bags of “neon”-avant-garde art

some small groups of roman scribblers would give the people brioches,

they don't get that verses sound hollow if are not filed by a Bosch milling machine

and that texts smoothed with a nail file don’t convince even the beautician,

in the roman small group, they are all masters of aesthetics, aestheticians ante litteram,

the ethics of the East, all of them naming, inappropriately, Osip Ėmil'evič Mandel'štam.

 

The people ask us for "bread for bread", energetic texts, that sleep in the open

if it wanted images it would have hacked all of Milly D'Abbraccio's films,

"bread for bread" or "penis for penis" to the bartender on the corner makes no difference

the octogenarian dandies who write that we don't understand anything create damage or indifference

to the strategy of lyrical democracy, a lira per hecto, with D'Abbraccio in bed,

that with Moana the hand held out to readers at least we know where to put it.

 

This little group of roman writers who are copying Tranströmer

likes to put translation in front with the support of skilled copywriters

discuss, among themselves, things that interest no one, making art a partnership,

without remotely realizing that they will be sanctioned by Nobody, yes, of Odyssey in the Hospice.