«Τα Βότσαλα»

 

«Τα Βότσαλα»

 

Αντίλαλος στο ομώνυμο ποίημα του Οδυσσέα

Ελύτη. Από την ποιητική μου συλλογή "ΠΟΙΗΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ ΣΤΗ ΛΟΓΟΥ ΤΕΧΝΗ"

 

 

Ζεστού γλυκού καλοκαιριού

στην άκρη του όμορφου γιαλού

καθόμουν και κοιτούσα

στα μύρια βότσαλα μιλούσα

μια δύναμη άλλη αντλούσα.

 

Τα τυραγνούσα να μου πουν

τι ξέρουν, τι μπορούν να δουν

και πώς οι πέτρες οι τραχιές

γίνονται όμορφες πολλές.

 

Και ‘κείνα μούδειχναν το σύρε

κι έλα του νερού που τα επήρε

τα σήκωνε, τάσπρωχνε ως έξω

κι από της θάλασσας τα απέξω

τα έσερνε πάλι στο νερό

σ’ ένα του κύματος αέναο βουητό

 

της θάλασσας που αντάριαζε

και μανιασμένη τα ανατάριαζε

κι αυτά παράξενα κροτάλιζαν

με χρώματα που με ζάλιζαν

χτυπούσανε τό ένα τ’ άλλο

συμπέρασμα ήθελα να βγάλω...

 

Τώρα που φθινοπώριασε,

της πολιτείας το φως ξεθώριασε,

φέρνω ασταμάτητα στο νου

το σύρε κι έλα του νερού.

 

Ω βίου κύματα των συμφορών

και θλίψεων νέων και παλιών!

 

Άγρια πέτρα σε μια δίνη παραδέρνω

κι όπου αγγίζω πληγή εγώ φέρνω,

άμποτε ένα βότσαλο γινόμουν λείο

που η μορφή του έχει κάτι απ' το Θείο.

 

 

2025©G.Tzivras