Η ΑΔΕΛΦΗ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ

 Ένα από τα 52 ποιήματα του λευκώματός ΠΟΊΗΣΗ-ΖΩΓΡΑΦΙΚΉ (Διάθεση με DVD, Εκδ. ΑΡΧΥΤΑΣ / ΣΠΕΚ), όπου σε κάθε πίνακα της υψίφωνου και ζωγράφου Δέσποινας Σκαρλάτου έχει γραφεί το αντίστοιχο θεματικό μου ποίημα, που το σημερινό απαγγέλλω εδω στο ΥΤ-Κανάλι μου: https://youtu.be/oiMuWah6yKo 

 

Η ΑΔΕΛΦΗ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ

 

Όταν ο Μεγαλέξανδρος ευρέθηκε κατακτητής

ρώτησε τους συμβούλους του το μαγικό εκείνο της ζωής,

που θα τον έκανε για πάντα του

να μένει στα τριάντα του.

 

Του είπαν θα γινότανε μόνο αν θα μπορούσε κι έπινε

το Αθάνατο Νερό, που το ποθούμενο θα του έδινε.

 

Ο Αλέξανδρος ερώτησε, που θα μπορούσε να το βρεί,

τούπαν στην άκρη αυτού του κόσμου εκεί,

μόνο που δράκος στέκει τρομερός,

με τα εκατό του μάτια φοβερός

που είναι ξύπνιος διαρκώς

πίσω απ' τα κινούμενα βουνά

που ανοιγοκλείνουνε σε δαγκωνιά

πίσω απ' αυτά ο χαμός.

 

Πολλοί το προσπαθήσανε

να φτάσουν να Το πάρουν

αφού τον δράκο γδάρουν,

μα όλοι τους χαθήκανε.

 

Ο Αλέξανδρος τότε δια μιάς επήρε το σπαθί του

και με τον Βουκεφάλα του

σκοπό είχε τώρα στη ζωή του

το Αθάνατο να βρει Νερό

ξέχασε όλα τ'άλλα του

μόνο τον δράκο νάβρει εκεί,

που άκρη είχε η Γη.

 

Και πέρασε σαν αστραπή

τ' ανοιγοκλείνοντα βουνά

και στην καρδιά του δράκου το σπαθί

έμπειξε γρήγορα βαθιά

και μετ' Αθάνατο Νερό

γύρισε πίσω στα παλιά.

 

Εκεί μέστο παλάτι του κρέμασε το παγούρι του

που με τ'Αθάνατο Νερό

θάτανε πια το γούρι του

για μιά ζωή νεότητας χωρίς θανατικό.

 

Μα η αδελφή του που ήτανε καλή

προσεκτικότατη νυκοκοιρά

σκέφτηκε θάτανε σωστό

να χύσει το μπαγιάτικο νερό

σε μιά αγριοκρεμμυδιά,

που ακόμα βγάζει τα κρεμμύδια της χλωρά.

 

Μόλις όμως κατάλαβε τι στο καλό είχε κάνει

σε θλίψη έπεσε βαριά

με τον εαυτό της να τα βάνει

στη θάλασσα έπεσε βουβά

γοργόνα έγινε με μιάς

που τα καράβια ρώταγε της κάθε γειτονιάς:

 

"Εσύ με τα λευκά πανιά στο πέλαο ταξιδιώτη,

για λέγε μου, να σε χαρώ, αν ζει ο αδελφός μου

ο Μεγαλέξανδρός μου

εις την αιώνια του νιότη;"

 

Και οι ταξιδιώτες θα χαθούν

στην τρικυμία που αυτη σηκώνει

σ'ένα ακράτητο θυμό, που ξαφνικά την ζώνει

αν απερίσκεπτα της πουν

πως πέθανε, πως έχει γίνει σκόνη.

 

Αν όμως απαντήσουνε

και δεν καθυστέρησουνε,

πως ο Αλέξανδρος ορθός

τον είδαν, ειναι ζωντανός

στον κόσμο του πάντα ορθώς

διοικεί και βσιλεύει,

κι όλο τον κόσμο κυριεύει,

στα ξαναμένα σωθικά της

μέσα της στα βαθιά της

απέραντη χαρά θεριεύει,

κάνει γαλήνια τα νερά

το πλοίο προστατεύει.

 

Αυτόν τον μύθο μου θυμίζει

έτσι που η Σκαρλάτου ζωγραφίζει

μία Γοργόνα να κοιτά

κάθε καράβι που περνά

το αμάρτημα της να ξεχνά

και ονειρεύεται ξανά

και όλο πάλι και ξανά

πως ο αδελφός της ζει και κυβερνά.     

 
2022 ©G.T.