"ΑΣΚΗΤΙΚΗ"

 

"ΑΣΚΗΤΙΚΗ"  

 

Διαβάζοντας το κύκνειο άσμα του Νίκου Καζαντζάκη.

Από την ποιητική μου συλλογή "ΠΟΙΗΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ ΣΤΗ ΛΟΓΟΥ ΤΕΧΝΗ".

 

 

Ερχόμαστε από άβυσσο του χώρου σκοτεινή

κι αφού υπάρξουμε λέμε βρεθήκαμε σε μιά ζωή

που στο μετά περνάει πάλι σε άβυσσο πιό 'κει,

ευτύς ως γεννηθούμε, αρχίζει κι η επιστροφή.

 

Πολλοί γι' αυτό διαλάλησαν, πως της ζωής σκοπός

ο θάνατος παράμεινε παράξενος ξένος, μοναδικός

κι ευτύς ως γεννηθούμε, προσπάθεια αρχίζει

να κάμουμε ζωή την ύλη, Στιγμή που ξαναρχίζει.

 

Πολλοί διαλάλησαν, ο της εφήμερης ζωής σκοπός

είναι και παραμένει ένας, φαίνεται νάν' μοναδικός,

εδώ που κάπως ήρθαμε και προσπαθούμε μ' αγωνία

τοποθετούμε τους σκοπούς μας εις την αθανασία.

 

Στα ζωντανά, πρόσκαιρα σώματα δυό ρέματα παλεύουν

στ' αντίθετα προτρέπουνε, τους νόμους κυριεύουν,

το πρώτο είν' ο ανήφορος προς  σύνθεση, προς τη ζωή

το δεύτερο η αποσύνθεση και με κατάληξη θανατική.

 

δυό ρέματα που έρχονται απ'τα έγκατα αρχέγονης Ουσίας

κι αν στην αρχή η ζωή μας φαίνεται σαν της παρανομίας

βαθύτερα το νιώθουμε πως είναι άναρχη αυτή

φόρα του Σύμπαντου αιώνια, των πάντων μάνα και πηγή.

 

Αλλιώς, πούθε η περανθρώπινη δύναμη που μας σφεντονίζει

από το αγέννητο στο γεννητό, γκαρδιώνει, μας γεμίζει

που τα δυό αντίδρομα ρέματα αυτά  είναι και δρούνε άγια

ισορροπούνε, κυριαρχούν των νόμων είναι πάγια...

 

Και στον βαρύ μονόλογο ο Καζαντζάκης μας μιλά

για χρέη και οράματα, άναρχες κι ακατάλυτες ορμές

προτρέποντας για μιά ζωή, πως ζούμε αυτή ασκητικά

ρυθμίζοντας τους στοχασμούς, πράξεις και σκέψεις μας πολλές.

 

Και προς το τέλος θα μας πει, πως κλείνει ο κύκλος στη ζωή,

όπου ο καθένας έφτασε πια στην ανώτατη κορφή

πέρα από κάθε άθλο, 'κει που ο αγώνας σταματά, κάθε φωνή σωπαίνει

στο Σύμπαντο που ακόμα ζει, αισθάνεται όμως να πεθαίνει.

 

Και μέσα στη βαθιά Σιγή, όρθιος, άφοβος πονώντας

της Άβυσσου το αίμα ήρεμα βλέπει χαμογελώντας

κρεμάμενος μπροστά στο ύψος που αυτό δεν έχει τελειωμό

αυθόρμητα σαν παραμιλητό λέει περήφανο ένα ξόρκι μαγικό:

 

ΠΙΣΤΕΥΩ Σ' ΕΝΑ ΘΕΟ ΑΚΡΙΤΑ ΚΑΙ ΣΤΡΑΤΕΥΜΕΝΟ ΔΙΓΕΝΗ

ΠΑΣΧΟΝΤΑ, ΔΥΝΑΤΟ, ΟΧΙ ΟΜΩΣ ΠΑΝΤΟΔΥΝΑΜΟ, ΠΟΛΕΜΙΣΤΗ

ΣΤ' ΑΚΡΟΤΑΤΑ ΣΥΝΟΡΑ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΥ ΚΑΙ ΜΕΓΑ ΣΤΡΑΤΗΓΟ

ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΦΩΤΕΙΝΕΣ ΔΥΝΑΜΕΣ ΣΤ' ΑΌΡΑΤΟ ΚΑΙ ΟΡΑΤΌ.

 

ΠΙΣΤΕΥΩ ΣΤ' ΑΝΑΡΙΘΜΗΤΑ, ΕΦΗΜΕΡΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΟΥ

ΠΟΥ ΑΙΩΝΕΣ ΤΩΡΑ ΠΑΊΡΝΕΙ ΣΤΗΝ ΑΚΑΤΑΛΥΤΗ ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΟΥ.

ΠΙΣΤΕΥΩ ΣΤΟΝ ΒΑΡΥΝ ΚΑΙ ΑΓΡΥΠΝΟ ΑΓΩΝΑ ΤΟΥ

ΠΟΥ ΟΛΟ ΔΑΜΑΖΕΙ ΚΑΙ ΚΑΡΠΙΖΕΙ ΠΗΓΉ ΤΗ ΖΩΟΔΟΧΑ ΤΟΥ.

 

ΠΙΣΤΕΥΩ ΣΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ, ΤΟ ΧΩΜΑΤΕΝΙΟ ΑΛΩΝΙ

ΠΟΥ ΟΛΗΜΕΡΙΣ ΚΙ ΟΛΟΝΥΧΤΙΣ ΣΕ ΠΆΛΗ ΑΙΏΝΙΑ ΖΥΜΏΝΕΙ

Ο ΑΚΡΙΤΑΣ ΜΕ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΠΟΥ ΚΟΝΤΑΡΟΧΤΥΠΙΟΥΝΤΑΙ

ΣΕ ΚΑΘΕ ΧΤΥΠΗΜΑ ΠΟΝΟΥΝ, ΠΕΦΤΟΥΝ, ΞΑΝΑΓΕΝΝΙΟΥΝΤΑΙ.

 

"ΒΟΗΘΕΙΑ!" ΚΡΑΖΕΙΣ, ΚΥΡΙΕ ΚΑΙ ΜΕΣΑ ΜΟΥ ΟΙ ΠΡΟΓΟΝΟΙ

ΟΙ ΡΑΤΣΕΣ ΟΛΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΦΥΛΕΣ ΤΗΣ ΓΗΣ ΜΑΖΙ ΚΑΙ ΟΙ ΑΠΟΓΟΝΟΙ

ΜΕ ΤΡΟΜΟ ΑΚΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΡΑΥΓΗ ΠΟΥ ΞΕΡΟΝΤΑΣ ΔΙΚΗ ΣΟΥ

ΒΡΊΣΚΟΥΜΕ ΑΙΏΝΙΑ ΧΑΡΑ ΠΟΥ ΕΙΜΑΣΤΕ ΔΙΚΟΊ ΣΟΥ.

 

ΜΑΚΑΡΙΟΙ ΟΣΟΙ ΣΕ ΑΚΟΥΝ, ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΣΕ ΛΥΤΡΩΣΟΥΝ,

"ΕΓΩ ΚΑΙ ΣΥ ΜΟΝΑΧΑ ΥΠΑΡΧΟΥΜΕ" ΘΑ ΠΟΎΝΕ ΚΑΙ ΓΛΥΤΩΣΟΥΝ

ΜΑΚΑΡΙΟΙ ΟΣΟΙ ΣΕ ΛΥΤΡΩΣΑΝ ΚΑΙ ΣΜΙΓΟΥΝΕ ΜΑΖΙ ΣΟΥ,

"ΕΓΩ ΚΑΙ ΣΥ ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΩΡΑ ΕΝΑ" ΑΙΏΝΙΑ Η ΣΤΟΡΓΗ ΣΟΥ.

 

ΚΑΙ ΤΡΙΣΜΑΚΑΡΙΟΙ ΟΣΟΙ ΒΑΡΙΑ ΣΤΟΥΣ ΩΜΟΥΣ ΤΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΝ

ΤΟ ΜΕΓΑ, ΕΞΑΙΣΙΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΧΩΡΙΣ ΠΟΤΈ ΤΟΥΣ ΝΑ ΛΥΓΟΥΝ

ΤΟ ΑΠΟΤΡΟΠΑΙΟ ΚΙ ΕΞΑΙΣΙΟ ΠΟΥ ΑΝΕΚΑΘΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΑΡΧΕΙ

ΚΑΙ ΤΟ ΕΝΑ ΤΟΥΤΟ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΠΟΥ ΗΤΑΝ, …ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ!

 

ΤΕΛΟΣ

2023 ©G.T.