Ο ΘΕΑΤΡΙΝΟΣ…

Ο ΘΕΑΤΡΙΝΟΣ…  (*)

... που επί σκηνής τον βρίσκεις, φροντίζει πάντα ψυχικά
ποτέ μην αποθνήσκεις, μα και για αυτούς που σοβαρά,
θέλουνε να σκεφτούνε, γελάσουνε και κλάψουνε,
(κάποιοι συμμορφωθούνε) φλόγες καρδιάς ανάψουνε.
 
Όταν σε κάνει να γελάς, αυτό κάτι σου λέει
κι ας μη ποτέ σου εσύ ρωτάς, αν αυτός ίσως κλαίει,
με ένα εισιτήριο τον έχεις πληρωμένο,
σκέψεις δεν κάνεις, τον ξεχνάς κι ας βλέπεις λυπημένο.
 
Mε το εισιτήριο απαιτείς καλά να παραστήσει,
για πόνους του αδιαφορείς και μη σου απαιτήσει
να συμμετέχεις άσχετα στον πόνο ενός ηθοποιού,
ξένου σου θεατρίνου, σπουδαίου ή παρακατιανού.
 
Αυτός γελάει ευγνώμονα γιά τα χειροκροτήματά σου
κι ας είναι έστω σιγανά, τα βλέπει απ`την καρδιά σου.
Θυμάσαι που στον κορωνοϊό τούπες πως δεν χρειάζεται
και αν του λείπει το ψωμί, θάπρεπε να βιάζεται,
την κορωνοζημιά αυτή μη λέει γιά δικιά σου;
 
Αν κάποιο δάκρυ του εσύ θέλεις να παραβλέπεις,
πως άφησαν στην άκρη του, τη σκέψη σου εκτρέπεις,
κλεισμένος τώρα και φτωχός κάνει μονάχος πρόβες
κι όταν θα έχει ο κορωνοϊός θερίσει εκατόμβες,
ίσως μπορέσει και σωθεί να ξαναβγεί σε μιά σκηνή
κι ας πέφτουν γύρω βόμβες, εκεί με πείσμα θα σταθεί.
 
Αυτός δες παραβλέπει, τον πόνο στην ψυχή του,
αρκεί αυτός που τον ζητά για διασκέδασή του
τον θέλει και χειροκροτά, θέλει παράστασή του.
 
Ίσως ωρίμασες, κοιτάς τα πόσα έχει κάνει
και μιά μορφή στριφογυρνά σε λαμπερό στεφάνι
που ήρεμος άρα κατάλαβε τι έδωσε, τι πήρε,
εσένα όμως παρέσυρε, μυστήρια συνεπήρε.
 
Μεγάλο δώρο σούφερε: τη φαντασίωσή σου
που αυτή σε τράβηξε εκεί στην καταξίωσή σου,
σε χώρο που κάποιοι θνητοί ξυπνάνε βασιλιάδες
κι όλα τα λόγια σμίγουνε σε ουράνιες καντάδες.
 
Κι αν άλλα εσκεφτόσουνα μέστα ωραία λόγια
τραβούσες κάπου αυθόρμητα σε ιερά ανώγεια,
κει που η κάθε σου στιγμή εξαίσια ήταν ψευδαίσθηση
δημιουργώντας ουρανούς στην έβδομή σου αίσθηση,
 
έτσι που τώρα αντίκρισες τη φαντασίωσή σου
ευχαριστείς που έφτιαξες όμορφα τη ζωή σου,
γι’ αυτήν θα τον ευγνωμονείς όποια φύση και νάχει
αγγελική, διαβολική, άλλης ψυχής μονάχη.
 
Ευχήσου της/του να ευτυχεί για όσα σούχει δώσει
στον χτύπο μέσα σου η καρδιά μορφή εχει περισώσει
κι από κατάντιες μακριά νέες δημιουργίες
φτιάχνεις στην κάθε μέρα σου έξω από δυστυχίες.
 
Αν τύχει κι έχασες μα το ποθείς, να ξαναβρείς την Τέχνη,
πες του πως τον χρειάζεσαι, γιατί κανείς πια δεν περνά,
να λέει πως θα ζει καλά στο χρόνο του κι όσο γερνά
χωρίς Αυτόν επί σκηνής, στρατιώτη Καλλιτέχνη.
 
 
 

(*) Διακριθέν στον 9ο ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΥΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟ ΠΟΙΗΣΗΣ ΓΙΑ ΤΟ 2024

ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΑΛΕΚΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΙΔΗ

Με το θέμα: «ΑΡΜΑ ΘΕΣΠΙΔΟΣ & ΜΠΟΥΛΟΥΚΙΑ,

Θεατρίνος… μια ξεχωριστή μαγεία λες κι είχε βγει απ’ όνειρο…»

https://www.facebook.com/share/p/ivxg5DdQNnjP8dCx/