ΟΞΕΙΔΩΣΗ...

 
 
ΟΞΕΙΔΩΣΗ...   (*)
 
 
... είναι η διεργασία αυτή που όλα τα γερνάει
χωρίς κανένα να ρωτά αν κάπως τον πονάει,
αλλιώς να δράσει δεν μπορεί ούτε να σταματήσει
χωρίς αυτή η εξέλιξη θα είχε αδρανήσει.
 
Ο γέρος την εμίσησε, ο νιός αποζητάει
που ο χρόνος τους μιά γρήγορα και μιά αργά περνάει
κι έτσι χωρίζονται οι γενιές που θάταν ενωμένες,
αν τις πολύτιμες στιγμές έβλεπαν βλογημένες.
 
Ο θάνατος στέκει πιο κει μα στη ζωή το βάρος
αρκεί σ'αυτη που έζησες είχες πολύ το θάρρος
πραγμάτωσες το όνειρο, ένιωσες την ελπίδα
και πάντα η καλοσύνη σου σου ήτανε ασπίδα!
 
Εσύ που οξειδώνεσαι ξέχνα απελπισίες,
έχει ομορφιά το που γερνάς, μαζεύεις εμπειρίες,
κάνε το κλάμα γέλιο σου και τη στιγμή διαμάντι,
δέστο με στωικότητα ενός Παπαδιαμάντη.
 
Ακόμα κι αν περαστικό το βλέμμα πάντα βλέπει
φθορά που όλα τ' ακουμπά και όλα τα διέπει,
γερνάει κάθε πρόσωπο, στο χρόνο οξειδώνεται
που ομορφιά του όμως κρατά, αν Αρετή βιώνεται.
 
Χωρίς να οξειδώνεσαι προόδους δεν θα είχες,
ο χρόνος δεν θα πέρναγε, θα έχανες τις τύχες
που τόσες βρήκες στη ζωή μέστην οξείδωση σου,
σ 'αυτη χρωστάς τα πάντα σου μαζί και τη ζωή σου.

 

 

(*) Ευχαριστώ για την τιμή του Β’ έπαινου μου στον 5ο Πανελλήνιο Διαγωνισμό Ποίησης του ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ ΕΛΙΣΑΒΕΤ ΣΙΑΦΛΑ ΜΠΑΛΟΓΛΟΥ https://www.facebook.com/share/p/5z3vMiJ8viHWHMva/ γι’ αυτό μου το ποίημα και συγχαίρω την (διο)ργάνωση καθώς και ΟΛΟΥΣ τους συμμετέχοντες.