ΕΛΛΑΔΑ, ΜΑΝΑ ΤΟΥ ΑΘΛΗΤΙΣΜOY

 

Η ανάρτησή μου αυτή είναι προς τιμή της ΕΛΒΕ και του ακούραστου προέδρου της, κου. Μουφτόγλου για την τιμή που μου έκαναν με την βράβευση συμμετοχής μου στον διαγωνισμό ποίησης της Ένωσης συγχαίροντας για το υψηλό πολιτιστικό έργο της (διο)οργάνωσης και ευχόμενος καλή συνέχεια εν υγεία.

 --------------

ΤΟ ΠΟΊΗΜΑ ΜΟΥ:

 

ΕΛΛΑΔΑ, ΜΑΝΑ ΤΟΥ ΑΘΛΗΤΙΣΜOY
 
Στην τότε Ελλάδα ήτανε μέρος της κοινωνικής ζωής,
ρυθμός σχεδόν υποχρεωτικός γυμναστικής και αγωγής
"Νους υγιής εν σώματι υγιή" έλεγαν και το πράττανε
πρώτοι στον κόσμο οι Έλληνες "αθλοπαιδιές" εισάγανε.
 
Η λέξη "αθλέω-αθλώ" σημαίνει μόχθο, ανάγκη, αγωνίζομαι
ψυχή και σώμα μου προάγω και στο Θεό ορκίζομαι
ποτέ μη σταματήσω εγώ, να θέλω πάντα το σωστό
και τούτο μεταδίδω με τον αγώνα τον καλό.
 
Ο Αριστοτέλης όρισε, η εκγύμναση είν’ γιά όλους
σ'αυτούς με φυσικά χαρίσματα, μα και ...γιά ονειροπόλους,
αφού ο σκοπός της παιδειάς είναι αισθητικός,
ποτέ δεν πρέπει δε να είναι καταστροφικός.
 
Το "ευ αγωνίζεσθαι" λοιπόν, που διέπει πάντα τον αθλητισμό
σπρώχνει μόνο στην αρετή και τον αλτρουισμό,
ουράνιο αίσθημα ευεξίας που χαρακτήρα φτιάχνει δυνατό
ψυχοσωματικής ανάτασης σε φόντο πάντα ιδανικό.
 
Στου χρόνου το ξεθώριασμα οι Ολυμπιακοί Αγώνες
σε λήθη κάπως πέσανε στους τρέχοντες αιώνες,
θα ξαναγίνονταν λαμπροί στη δόξα και στη λάμψη τους,
στου χρόνου τα δωμάτια εζούσανε την κάμψη τους.
 
Δεν ήταν όμως δυνατό να μείνουν ...στο ντουλάπι,
έτσι που η ανθρωπότητα του αγώνα έχει αγάπη,
συνέδριο οργάνωσε ο Πιερ ντε Κουμπερτέν
είπε να ξαναρχίσουνε κι εμπόδιο ουδέν.
 
Κι αφού τους Ολυμπιακούς τότε είχε η Ελλάδα,
είπαν εκεί θα άναβε Εκείνων η λαμπάδα
και άναψε στο Παναθηναϊκό Αθήνας του ενενήντα έξη
του εικοστού αιώνα η αυγή λίγο προτού να φέξει,
 
Αρχαίο Πνεύμα Αθάνατο πάλι στη γη να βγει,
να λάμψει, να μιλήσει, Ελλάδας Μάνας η κραυγή:
"- Άνθρωπε ο αγώνας σου στο στίβο της ζωής
είν' ιερός κι ατέλειωτος της κάθε ωραίας του στιγμής!"