Συζυγοσκοτωμένη

Συζυγοσκοτωμένη
 

Από την ποιητική μου συλλογή «ΧΩΡΙΣ ΟΜΟΙΟΚΑΤΑΛΗΞΊΑ»

 
 
Στην ύπαρξη περαστική ορίστηκε να ζήσει
και μέσα από ένα προξενιό έγινε και μητέρα,
στις ανηφόρες της ζωής μονάχα ένα ζητούσε
αυτόν που είπαν άντρα της να τον καλοκαρδίζει.
 
Τα λόγια που έβρισκε φτωχά, απόηχοι της λύπης της
μέρα δεν ακουγόντουσαν, γίνονταν νύχτες κλάμα
κι αν αρρωστούσε σώπαινε, συνήθιζε στον πόνο
το σώμα της είχε αρνηθεί, εζούσε για τους άλλους.
 
Κι αν την αγάπη έδινε, ποτέ δεν την επήρε
σε κάποιες δύσκολες στιγμές έσκυψε το κεφάλι
χαστούκια κατά πρόσωπο, το αναφιλητό της
δεν είδαν, δεν ακούσανε,την έβλεπαν ολόρθια.
 
Κακιές στιγμές, ξυλοδαρμούς ήθελε να ξεχνάει
θύμα που θύτη συγχωρνά, να λέει τον αγαπάει,
έφτασε όμως η στιγμή που ο φόβος στην καρδιά της
δυνάμεις της εστέρησε, ψέλισσε πως θα φύγει.
 
Τρίτη φορά δεν πρόλαβε να ξεστομίσει χωρισμό
στη λάμψη κόψης μαχαιριού έχασε τις διαστάσεις,
οι ζωντανοί που είδανε στη φρίκη τους χαμένοι
τα (μοιρο)λόγια ψάχνανε, με δυσκολία βρήσκαν.
 
Σώμα που μετά θάφτηκε κι εκδίκηση δεν πήρε
ένα κερί στον τάφο της, έτσι αδικοχαμένη
στο Γολγοθά της έμεινε και στον βαρύ Σταυρό της
άστρο εκεί του Ουρανού, που αν το κοιτάς δακρύζει...
  

2024©G.Tzivras