Το γράμμα του ΤΑΣΟΥ ΡΗΓΌΠΟΥΛΟΥ

101 ΧΡΟΝΙΑ ΜΑΡIΑ ΚΑΛΛΑΣ

Στα σημερινά γενέθλια της πρώτης παγκόσμιας Ντίβας / 2.12.1923

Από την ποιητική μου συλλογή "ΕΛΛΑΔΑ ΜΟΥ" εκδόσεις ΚΟΥΡΟΣ

 

 

Σκηνή μιάς όπερας, μίας νυχτιάς αστέρια τρεμοσβήνουν,

μιά τραγωδία στο ασημί λαμπύρισμα που δίνουν,

ουράνια της Κάλλας η φωνή στο πέρασμα του χρόνου

που στο μπαλκόνι τ' ουρανού έχει ένα χρώμα πόνου.

 

Γεννιέται στη Νέα Υόρκη Δεκέμβριο του εικοσιτρία,

θα φύγει στην Ελλάδα μας μικρούλα η Μαρία,

μα της καριέρας το ξεκίνημα με κάποια αγωνία

στην πόλη που γεννήθηκε, στο Μετροπόλιταν η αρχή

που την καριέρα ξεκινά, δίνει στο σύμπαν νέα φωνή.

 

Τόσκα, Αΐντα, Νόρμα, η Κάρμεν κι άλλοι ρόλοι

έντονης έκφρασης απλής κι εκλεπτυσμένης τεχνικής,

γεμάτες είναι οι αίθουσες που μαγεμένοι όλοι

υπνωτισμένοι, αιχμάλωτοι ουράνιας φωνής.

 

Αγάπησε, ερωτεύθηκε, στο τέλος πόνεσε πολύ

και ποιός αλήθεια το μπορεί στου  καλλιτέχνη την ψυχή

να δεί και καταλάβει στο γέλιο που αντανακλά

το βάσανο πούχει απλωθεί, τον κατατρώει, τον πονά;

 

Στη βιογραφία της Μαρίας η Lyndsy Spence μας λέει

αμέτρητες είναι οι στιγμές που η Μαρία κλαίει

αποκαλύπτοντας πολλά και παρασκήνια σκοτεινά,

η Ντίβα κλείνεται στη μοναξιά, τον πόνο αντέχει σιωπηλά.

 

Μας γράφει την εκβίασε η ίδια η μητέρα της,

ο σύζυγός της Μενεγκίνι την έκλεψε στη βέρα της

και η μεγάλη αγάπη της, ο Ωνάσης μεγιστάνας

βίαιος ήταν κι έφυγε σε δρόμο ψυχοπλάνας

 

Κένεντι Τζάκι πλούσιας, δεν μπόρεσε ν' αντισταθεί

του φαίνονταν η Ντίβα μας αίφνης ασήμαντη μικρή,

σε κάποια φίλη της θα γράψει, η βία του Ωνάση

της ήτανε μαρτύριο, την είχε αφάνταστα κουράσει.

 

Στο ημερολόγιό της θα μας πεί, με πόνο καταγράψει

φριχτές του βίου της στιγμές, που σε σιωπή είχε θάψει,

πίσω απ' τα φώτα της σκηνής η ζωή της νάναι τραγική,

και μάλιστα περσσότερο από όσο εμείς είχαμε φανταστεί.

 

Σε ένα ακόμη γράμμα της με πόνο αναφέρεται

στον πρόεδρο της Μουσικής Σχολής «Juilliard», Πέτρο Μενίν

ύπανδρο, που τον έρωτά της απαιτεί σε βασανιστικό της νυν

αρνείται, διώκεται αισχρά, όμως δεν παραφέρεται.

 

Στα βήματά της η σκηνή κήπος ανθόγιομος ερωτικός,

οι νότες την υπηρετούν πιστά, τρελός πεντάγραμμου χορός,

σφίγγες σε αέναη κίνηση με πάθος τρελοπαίζουν

το Κάρνεγκι Χωλ γεμίζουνε, τους τοίχους του πιέζουν.

 

Και η Μαρία επί σκηνής σαν ρόδο ανθισμένο,

δίνει φτερά στο όνειρο που τόπαν πεθαμένο,

σε ιερή σιωπή οι ακροατές αγάπης κόσμους ζούνε

κάποιο τους δάκρυ που κυλά για κάποιον που αγαπούνε.

 

Πρίμο σεκόντο της νυχτιάς που φεύγει μα και θέλει

μαζί της τη Μαρία μας να πάρει δεν την μέλει,

ο σπαραγμός μας γοερός, γιατί να φεύγει νέα

σαν να ηθέλησε αυτή των Χερουβείμ παρέα.

 

Κι όλα τ' αστέρια που εκεί λαμποκοπούν ψηλά

ψελλίζουν στο φεγγάρι, του λεν γι' Αυτήν να μας μιλά,

που ήρθε στην καρδιά μας, έμεινε, δίνει θαλπωρή

σαν ποίημα ρομαντικό, στο χρόνο αιώνια τραγουδεί.

 

Με αυτόν τον χρόνο πέρασαν από τη γέννησή της

χρόνια εκατό, μα αιώνια και άσβεστη είναι η θύμησή της.

 

2023©G. Tzivras