«ΠΟΙΗΣΗ»

 

«ΠΟΙΗΣΗ»

 

Ποιητικός αντίλαλος στο ομώνυμο ποίημα του Πάμπλο Νερούδα. Από την ποιητική μου συλλογή "ΠΟΙΗΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ ΣΤΗ ΛΟΓΟΥ ΤΕΧΝΗ"

 
 
 Κάποτε, κάπου, εκεί
η Ποίηση ήρθε να με βρει,
δεν ξέρω από που προέρχεται
από χειμώνα ή ποτάμι έρχεται,
δεν ξέρω πώς ή πότε και γιατί
δεν ήταν λόγια ή σιωπή
από ένα δρόμο που μου μίλησε
κλαδί της νύχτας που με φίλησε
αίφνης ανάμεσα στους άλλους
αμόρφωτους ή διδασκάλους,
ανάμεσα σε βίαιες πυρκαγιές
περσσότερες από πολλές
ή επιστρέφοντας μόνος εκεί
που δίχως πρόσωπο στη γη
το άγγιγμά της ένιωσα ζεστό
να σπρώχνει εμέ στον Ουρανό,
δεν ήξερα τότε τι να πω
το στόμα μου έμεινε κλειστό
τα μάτια μου ήταν σαν τυφλά
μ' είχε χτυπήσει στην καρδιά
με πυρετό χαμένα είχα τα φτερά
κι αποκρυπτογραφήσει τη φωτιά,
την πρώτη μου έγραψα γραμμή
αόριστη, άσωτη μα καθαρή,
ίσως μια ανοησία,
μπορεί ίσως και σοφία
εκείνου που δεν ξέρει τίποτα
λόγια του κόσμου ανείπωτα
και ξαφνικά είδα ανοιχτό
κι επουλωμένο ουρανό
πλανήτες και παλλόμενες φυτείες,
διάτρητες σκιές και φωταψίες
βέλη, φωτιά, αμέτρητα λουλούδια,
σφαγές, του σύμπαντος καλούδια,
μελωδικά, ατέλειωτα τραγούδια
κι εγώ, ελάχιστη ύπαρξη, μονάχος
πέτρα μικρή ή βράχος
σε μιας κενότητας τη μέθη
πολλά που βλέπει και αλέθει
όμοιος με εικόνα μυστηρίου
εικόνα Αβύσσου ή Αγίου,
αχ έφτασα τα μακρινά αστέρια
που η καρδιά μου με τα χέρια
τον άνεμο είχε σπάσει,
πως τώρα να ησυχάσει;
 

2024©G.Tzivras