Στο Διάβα της Φωτιάς

 

Στο Διάβα της Φωτιάς

 

Διαβάζοντας τον Αρθούρο Ρεμπό (Arthur Rimbaud*) μ.ά. «Το Μεθυσμένο Καράβι» (Le Bateau Ivre). Από την ποιητική μου συλλογή «ΠΟΙΗΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ ΣΤΗ ΛΟΓΟΥ ΤΕΧΝΗ»

 

 

Σε ποταμούς που πέφτουνε μιλιούνια οι αστραπές, 

ταξίδεψα και βγήκα σε θάλασσες μ’ ατέλειωτες σιωπές,

κόκκινος Ουρανός απάνωθε σαν μια πληγή που αιμορραγεί

και η νύχτα μου ψιθύριζε πως όλα τέλειωναν εκεί.

 

Βράχια διάσπαρτα, σπασμένα σαν γυαλί,

αστέρια μου γελούσανε σε μια νύχτα θολή

και γλάροι μαύροι πούχανε το βλέμμα τους θολό

φαντάσματα που βούταγαν σ’ ένα χρυσό βυθό.

 

Ξυπόλυτος έτρεχα σε αγρούς που σκέπαζε καπνός                                                   

κι ο άνεμος μου σφύριζε, φίλος πικρός, γνωστός,

στα δάση που ανέπνεαν γκρίζο καπνό ζωής

μου έλεγε πως έρχεται το τέλος της γιορτής.

 

Και τώρα που εξέμεινα πλοίο χωρίς πανιά,

παραδομένο στ’ άγριο ρεύμα, στο κύμα, στη σκιά

δεν ψάχνω για λιμάνι μα ούτε για στεριά,

μόνο ένα αστέρι αποζητώ να με οδηγεί ξανά.

 

2024©G. Tzivras

 

(*) https://en.wikipedia.org/wiki/Arthur_Rimbaud#:~:text=The%20reunion%20went%20badly%2C%20they,old%20in%20the%20left%20wrist