Στην Αυτοθυσία Του

 

Στην Αυτοθυσία Του
 
Στον κόσμο που χανότανε μέσα στου κράτους ψέμα του
φλόγα θυσίας φούντωσε, έλαμψε μες στο αίμα Του,
φλόγα που δεν την έσβησε και η πιό άγρια μπόρα,
η δε αλήθεια που έφερε συντάραξε τη χώρα.
 
Ποιό δάκρυ για τον πόνο Του και ποιά φωνή εβγήκε;
Το δίκιο Του είχε χαθεί σε πίκρας γη που μπήκε
κι αν όλα αυθόρμητα έδωσε, σώμα Του και ψυχή
εβρήκε ανταπόδωση σε φονική σκληρή οργή.
 
Πίστη Αυτός διέδωσε φάρο λαμπρό και μόνο
κι αν μύριες άγριες κραυγές την έπνιγαν στο χρόνo,
η αγκαλιά που άνοιξε Αυτός διέλυε τη θλίψη,
κάποιος εχθρός της θύμωσε, είπε να την συνθλίψει.
 
Εις την αυτοθυσία Του επήρε όλο το μίσος,
ο κόσμος έκρινε με εγωισμό με λόγο ύπουλο, ίσως...
Μα όσο κι αν σκόνη στο μετά αυτά θέλει να θάβει,
η μνήμη τ’ αποκαθιστά, σαν μια φωτιά που ανάβει.
 
Η αυτοθυσία Του έμεινε αιώνιο σύμβολο αγάπης
που όσοι την κατάλαβαν, λευκός τε και αράπης,
στης νέας θρησκείας αγκαλιά βρήκανε νέα σκέψη
που στον αγώνα τον καλόν δόξας φέρνει τη στέψη.
 

2025©G.Tzivras