Δύο παιδιά στον Άραχθο

 

Δύο παιδιά στον Άραχθο 

Από την ποιητική μου συλλογή «ΤΑ ΚΑΠΟΤΕ ΕΠΙΚΑΙΡΑ»

 

 

Πρωί ήταν καλοκαιρινό που δυο παιδιά ξυπνούσαν

ανέμελα παίζαν, τρέχανε, σφύριζαν, τραγουδούσαν.

 

Και το ποτάμι δίπλα τους στη γάργαρη ροή του

τους προκαλούσε για να μπουν ...άκουσαν τη φωνή του.

 

Βούτηξε πρώτα ο μικρός ...δεν ήξερε να κολυμπάει,

το είδε ο μεγαλύτερος, για να τον σώσει ευθύς βουτάει.

 

Ο του πνιγμένου εναγκαλισμός  πάντα είναι μοιραίος

στην αγωνία γίνεται νάναι ο τελευταίος

 

Στο ποταμάκι το βουβό, δυο γέλια σβήσαν μόλις,

κι ο ήλιος έκλαψε βουβά για δυο κορμιά της σχόλης.

 

Δύο ψυχούλες χάθηκαν στου ποταμού το ρέμα

κι οι μάνες τους ασάλευτες με παγωμένο αίμα.

 

Το κύμα πήρε όνειρα, παιχνίδια και τραγούδια,

κι άφησε πίσω σιωπηλά, πικρά ταφής λουλούδια.

 

Στα μάτια όλων μας κυλά πικρό, καυτό το δάκρυ,

σαν το ποτάμι που έκανε για τάφο μια του άκρη...

 

...και κάθε αυγή που θάρχεται, δυο άστρα θα φωτίζουν

τα δυο παιδιά που χάθηκαν, με πόνο να θυμίζουν.

 

 

2025©G.Tzivras