Ο άδικα Καταδικασμένος

 

Ο άδικα Καταδικασμένος

 

Από την ποιητική μου συλλογή «ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ»

 

Τον ρίξανε στη φυλακή με μαρτυρία ψεύτικη
και η φωνή του σώπασε στη μοίρα του την ...κλέφτικη,
ψευδής, βαριά η κατηγορία τον πλήγωσε βαθιά
και που η Αλήθεια χάθηκε σε ψεύτικη γωνιά.
 
Τα χρόνια πέρναγαν μονότονα, βουβά κι αδικημένα,
στη φυλακή τα βήματα βαριά, εξουθενωμένα,
η μάνα πέθανε νωρίς, δεν άντεξε τέτοια ντροπή,
στην ερημιά του συντροφιά μια προσευχή κρυφή.
 
Δεν είχε λόγια ο κόσμος του, μηδέ παρηγοριά,
το δίκιο μόνο ζήταγε με δίψα στην καρδιά
κι όταν μετά από καιρό βγήκε απ’ το κελί του,
έμεινε μαύρη η ρετσινιά σαν άλλη φυλακή του.
 
Ξένος μέσα στον τόπο του, χαμένος στη σιωπή του,
στις εκκλησιές που πήγαινε ίδια η προσευχή του
και μόνο η νύχτα τον χωρούσε που τούλεγε “Όμως Ζεις!”
μα κάθε ανάσα ήτανε βαριά βαριάς στιγμής πικρής. 

 
Μια μέρα που εφύσαγε βοριάς στ’ απόγιομά του
τον βρήκαν μόνο στο βουνό κι έρημο στη γωνιά του,
στο χέρι κράταγε σφιχτά χαρτί με δυο γραμμές:
«Το που άκουσα να μου φωνάζουν είναι μονάχα, ΦΤΑΙΣ!
 
Ό,τι μου πήραν δε γυρνά κι ούτε ποτέ το ζήτησα,
μονάχα ο χρόνος νίκησε, κι εγώ δεν του ξεμύτισα!»
Έτσι τον θάψαν σιωπηλά, χωρίς τιμές, χωρίς φωνές
και οι όποιες αναμνήσεις γρήγορα χάθηκαν κι αυτές.
 
Δεν άργησε όμως να φανεί πως η κατηγορία
ψεύτικη ήταν και αυτή όπως και η μαρτυρία
που στάθηκε η αφορμή βαριά να καταδικαστεί,
τα πιο ωραία χρόνια του νάναι στη φυλακή...
 
Χρόνια αργότερα παιδιά εις τα σχολειά τους το διαβάζουν
πώς άντεξε κάποιος σε σιωπή, τώρα να τον θαυμάζουν,
γιατί η Ιστορία τα λέει σωστά και πάντα εκεί φωτίζει
που η Δικαιοσύνη άργησε και η μνήμη μας ξεφτίζει.

 

2025©G.Tzivras