Listen to my poem

Στο ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ σήμερα σκέφτηκα τα ΩΡΑΊΑ  που όλοι θέλουμε πολύ μόνοι η με παρέα, μα θέλει λίγο προσοχή, τι εννοούμε ωραίο που αποβαίνει κάποτε γιά κάμποσους μοιραίο.     Κ Α Λ Ο  Μ Η Ν Α !🥰 --------------------------------- e-painted by G. Tzivras ΣΟΝΕΤΟ ΣΤΟ ΩΡΑΙΟ ΠΟΥ ΘΈΛΟΥΜΕ Από την ποιητική μου συλλογή "ΑΚΟΥΣΕ ΤΟ ΣΟΝΕΤΟ ΜΟΥ" Το χρονικό μεθύστερα θέλουμε ωραίο πάντα πολλές θυσίες κάνουμε δεν βγάζουμε στην μπάντα δραστηριότητες πολλές όμορφα για να ζήσουμε, χαρούμε, απολαύσουμε, σε τέλμα μην καθίσουμε. Κι αν τύχει να πετύχουμε, ποιός αποκλείει βάσανα αναστενάζοντας να λες, πρόλαβα και ανάσανα! Οι νέες καταστάσεις μας είναι απρόβλεπτες συχνά, κάνουν τα ωραία σχετικά, ίσως και βασανιστικά. Εδώ απαιτείται προσοχή, τι στη ζωή σκοπεύεις που αντί ψηλότερα να πας, σε επίπεδο κατέβεις, λες πως το έπαθες αυτό, άλλα είχες θελήσει κι αυτός που τον αγάπησες δεν σ' είχε αγαπήσει... Αυτογνωσία, περισυλλογή σ'αυτά που λέμε ΩΡΑΙΑ, μη βγούνε αίφνης για πολλούς, μα και για μας ΜΟΙΡΑΙΑ...

Μιά ΚΑΛΗΣΠΈΡΑ σήμερα στ' ολόγιομο φεγγάρι  η χρυσαφένια του ματιά να μας κοιτά με χάρη  να καταλάβει όταν θα δει κάποιους ερωτευμένους  τους πάρει τη ζαλάδα τους, μη πει δυστυχισμένους. Κ Α Λ Ο   Β Ρ Α Δ Υ ! 😘 https://youtu.be/n0XoltL8wXQ?si=HmNiGydMUGsUxYhu ΣΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΥ Από την ποιητική μου συλλογή «ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ KAI ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ» Φεγγάρι μου ολόγιομο στο μεσουράνημά σου τώρα που έτσι μας κοιτάς, αν το μπορείς μην κλάψεις,  χρυσά τα δώρα σου πολλά στο γλυκοάγγιγμά σου κι αν δεις ψυχή αδύναμη συνέχισε, τα δώρα σου μην πάψεις,  αν το μπορέσεις να μη δει κάποια κρυφά σου δάκρυα,  βοήθα την σε μιά πικρή που βρέθηκε της άκρια, πονάει γιατί ξέχασε να βρίσκει μία αγκαλιά  ορθάνοιχτη μπροστά της κι έτσι ζητάει μοναξιά. Εξήγησε φεγγάρι μου σε κείνον που ραγίζει η χρυσαφένια σου ματιά χρόνο πολύ χαρίζει   στην αγκαλιά που σφράγισε, τι χάνει για να ανοίξει κι άφησε τέλος μιά χαρά κάπως να τον αγγίξει. Κι αν στο αντίο τους μετά κάποιο αγκ...

  (*) Από την ποιητική μου συλλογή "ΣΤΗ ΖΩΉ ΜΑΣ" ΛΕΞΕΙΣ ΑΝΕΙΠΩΤΕΣ Λόγια και βλέμματα στο φως δεν ψάχνουν πια να πούνε πως την ύπαρξη τους βρήκανε, χαϊδέψανε καρδιές, χαθήκανε, στο χάος τα βλέμματα βουβά, λίγα που έμειναν να λεν πολλά. Λέξεις καθίσαν στις καρδιές τις γέμισαν, τις έκαμαν πλατιές, μα να ακουστούν δε μπόρεσαν τόσες πολλές δε χώρεσαν στα βραδινά του κόσμου στο μίσχο ενός δυόσμου. Ο κόσμος τους έμεινε μουντός, μαράθηκε κάπως ξερός, στόματα μένουνε κλειστά δεν ξέρουν τι να πούνε πιά, τώρα που οι λέξεις τέλειωσαν μα αισθήματα δεν έλιωσαν. ... και πάντα μιά συνέχεια ξεφεύγει απ' την ανέχεια ψάχνει και φτιάχνει λέξεις, ξαναγεννάει έξεις κι αυτοί που λέξεις έχασαν, ωραία η ζωή θα βρουν, δεν ξέχασαν. 2022 ©G.T. (*) Painted by Alexandra Theodorou

  Το βραβευμένο μου ποίημα στον 6ο ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟ της Ζακυνθυνής Πολιτιστικής Εστίας "Διονύσιος Ρώμας"  https://tinyurl.com/29n9e26r ΠΟΛΕΜΟΣ Θέλαμε όλοι ήσυχα να ζούμε στην Ειρήνη, όμως σε πόλεμο ήρθαμε και ο καθένας πίνει φαρμάκια που σκοτώνουνε, ποιός σημασία δίνει στο φταίξιμο και στην αρχή φωτιάς που καταπίνει στο πέρασμα της το φριχτό ο,τι βρεθεί στη δίνη που εμείς εξαπολύσαμε και ξαφνικά ρωτάμε, είμαστε εμείς που λέγαμε Ειρήνη αγαπάμε, πούναι τα λόγια τα παχιά στην ώρα που πονάμε; Και δεν εσταματούσαμε κανόνια να βροντάμε, θάπρεπε να νικήσουμε έτσι που αγαπάμε και για Ειρήνη αρχίσαμε όλοι να πολεμάμε, τις δε επόμενες γενιές όλοι να τις ξεχνάμε. Το τέλος έτσι που έφτασε είναι φριχτό και μαύρο, της Κόλασης τη μυρωδιά και ένα άγριο ταύρο φέρνει μέσα στα σπίτια μας, να λέμε πως δεν φταίμε, οι άλλοι κάναν πόλεμο!... μα τώρα όλοι κλαίμε. Κι όταν περάσει ο συρφετός κι έχουν πολλοί πεθάνει, θα αρχίσει ο καθένας μας κηρύγματα να κάνει, Ειρήνη όλοι θα θέλουμε τον πόλεμο ποτέ...

 (*) ΣΤΟ ΠΡΩΙΝΟ ΜΙΑΣ ΚΥΡΙΑΚΉΣ - 27.8.23 Απ'την ποιητική μου συλλογή "ΣΤΗ ΖΩΉ ΜΑΣ" Στου ήλιου την ανατολή η φύση αργοξυπνάει στο χάδι του η γη σκιρτά, κάποιος βαρυγκομάει  ξενύχτης που ο πόνος του ποτέ δεν τον ξεχνάει,  εξήγηση δεν θα τη βρει, καθένας προσπερνάει. Ο κόκορας ελάλησε, τώρα χτυπά η καμπάνα,  το εξωκκλήσι ανοιχτό και για τον μεγιστάνα  που δίχως τα γαλόνια του κάνει τον πόνο προσευχή του, στο παραλίγο έφτασε να χάσει την ψυχή του. Μέρα ζεστή αυγουστιάτικη δικό της τώρα έχει χορό  σε συναντάει και τραβά σε καλοκαιρινό ρυθμό, το πόσο αντέχεις δε ρωτά, υπάκουα αγκομαχάς, η φύση θα διατάζει, λάθος σου το να βλαστημάς.  Αμέτρητοι οι τυχεροί στην αυγουστιάτική τους Κυριακή  που όρθιοι αναπνέουν, τούς έχουν πόνοι παραδεί και έχουν το τραπεζι τους στρωμένο για να φάνε,  δεν βλέπουνε λίγο πιό κει, μάθανε να ζητάνε. Την τούτη ευτυχία τους δεν ξέρουνε να ζούνε  τις κυριακάτικες στιγμές λένε θα ξαναβρούνε, μα μεσοβδόμαδα θα δουν, δεν ήτα...

    ΣΤΗ ΖΑΚΥΝΘΟ /Αύγουστος 2023     Από Κεφαλλονιά για Ζάκυνθο στο δρόμο για "Ιθάκη" μου είπανε βραβεύτηκα, που είπα ποιηματάκι βρισκόμενος στην πολιτιστική Ζακυνθινή Εστία που δίνει ιδιαίτερη στην Ποίηση αξία.   Όλους τους φίλους προσκαλώ, ελάτε να γιορτάσουμε κι αφού τα πολιτιστικά ζήσουμε και χορτάσουμε όμορφα θα γλεντήσουμε, φάγομεν, πίωμεν ...τα σπάσουμε! 😘                

Η ΓΑΤΑ ΤΟΥ ΣΡΕΝΤΙΝΓΚΕΡ Από την ποιητική μου συλλογή "ΕΓΚΟΣΜΙΑ ΚΑΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ" Tου Σρέντινγκερ η γάτα, πείραμα είναι νοητικό, το έχουν πει παράδοξο, επινοήθηκε απ' τον φυσικό  λεγόμενο Έρβιν Σρέντινγκερ, ευφυή Αυστριακό κβαντομηχανικής μοντέλο να κάνει (κάπως!;) κατανοητό. Το χιλιαεννιακόσια και τριανταπέντε αυτό αναπαριστά που βλέπει σαν το πρόβλημα στα κβαντομηχανικά, όταν αυτά πρέπει να βρούν και δη αντικειμενικά  εκφράσεις να μας πούνε, τι θεωρούν στη σκέψη προσιτά.  Ο Σρέντινγκερ θέτει τον όρο της κβαντικής διεμπλοκής, όπου το διαμπλεκόμενα ίδια κινούνται είτε μακριά ή στο εγγύς. Γάτα, με δηλητήριο μπουκάλα, μιά ραδιενεργή πηγή τοποθετούνται όλα τους σ'ένα κλειστό ερμητικά κουτί. Αν ελεγκτής μέστο κουτί ραδιενέργεια ανιχνεύσει η φιάλη σπάει, ώστε η γάτα μας αδυνατεί να αναπνεύσει, η δε θεώρηση της Κοπεγχάγης για τη κβαντομηχανική λέει στο χρόνο η γάτα είναι μεν "ζωντανή" σύγχρονα όμως και "νεκρή". Ο Χιούτζ Έβερετ είναι που δίνει εξήγηση πολυπραγ...

 Ένα από τα 52 ποιήματα του λευκώματός ΠΟΊΗΣΗ-ΖΩΓΡΑΦΙΚΉ (Διάθεση με DVD, Εκδ. ΑΡΧΥΤΑΣ / ΣΠΕΚ), όπου σε κάθε πίνακα της υψίφωνου και ζωγράφου Δέσποινας Σκαρλάτου έχει γραφεί το αντίστοιχο θεματικό μου ποίημα, που το σημερινό απαγγέλλω εδω στο ΥΤ-Κανάλι μου: https://youtu.be/oiMuWah6yKo    Η ΑΔΕΛΦΗ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ   Όταν ο Μεγαλέξανδρος ευρέθηκε κατακτητής ρώτησε τους συμβούλους του το μαγικό εκείνο της ζωής, που θα τον έκανε για πάντα του να μένει στα τριάντα του.   Του είπαν θα γινότανε μόνο αν θα μπορούσε κι έπινε το Αθάνατο Νερό, που το ποθούμενο θα του έδινε.   Ο Αλέξανδρος ερώτησε, που θα μπορούσε να το βρεί, τούπαν στην άκρη αυτού του κόσμου εκεί, μόνο που δράκος στέκει τρομερός, με τα εκατό του μάτια φοβερός που είναι ξύπνιος διαρκώς πίσω απ' τα κινούμενα βουνά που ανοιγοκλείνουνε σε δαγκωνιά πίσω απ' αυτά ο χαμός.   Πολλοί το προσπαθήσανε να φτάσουν να Το πάρουν αφού τον δράκο γδάρουν, μα όλοι τους χαθήκανε.   Ο Αλέξανδρος τότε ...