Η ΠΟΙΗΣΗ
2ο Βραβείο 22ου Λογοτεχνικού Διαγωνισμού
Αν με ρωτούσατε να πω, σαν τι
να είναι η Ποίηση,
θάλεγα: “Μία εξαίσια στιγμή! Ίσως μιά μεταποίηση
των πάντων προς καλύτερο, να
σώζει απ' την εκποίηση
δείχνοντας δρόμους κι
ατραπούς φέρνοντας πάντα ίαση!”
Ετσι ευρέθηκα κι εγώ μέσα
στην αγκαλιά της
ο ΓΚΑΙΤΕ ήταν που μ' έσπρωξε
στα ορμητικά νερά της
με ένα στίχο δυνατό αιώνιας
αξίας
κι εντυπωσιακότατης ομοιοκαταληξίας!
Πιό κάτω με περίμενε διαχρονικά ο ΚΑΒΑΦΗΣ,
που στο αυτί μου ψέλλισε, κοίτα να περιγράφεις
αυτά που βλέπεις μόνο εσύ, τα λες και να τα γράφεις,
πρόσεχε όμως ΠΩΣ τα λες και ΤΙ θα παραγράφεις.
Κι ο ΕΛΥΤΗΣ στη γαλάζια του
γλυκιά απεραντοσύνη
με πήρε στο Αιγαίο μας με
μία καλοσύνη,
μου πήρε την παράξενη και περιττή βιασύνη,
που νόμισα πως έπλεα μέστην Αγιοσύνη.
Του ΚΑΒΒΑΔΊΑ η γραφή, πούχει
πολλά μπουρίνια
και ναυτικούς με ξωτικά, όμορφα καναρίνια,
τάβλεπε κι ο πατέρας μου για το ψωμί μας ναυτικός
να διηγείται τα δεινά, πως
παρά λίγο ναυαγός
θα τον κατάπινε ταχειά κρύος ο Ατλαντικός.
Κι ο ΡΙΤΣΟΣ για Ελλάδα μας,
να τραγουδά το πάθος,
πως οι στρατιώτες έπεφταν σ'
αγώνα δίχως λάθος
πιστεύοντας το αίμα τους δεν
θα χυνόταν άδικα,
ελεύθεροι οι επόμενοι ποτέ μη ζουν ραγιάδικα.
Στη ΠΟΙΗΣΗ λοιπόν θα βρεις
διαμάντια να σπουδάζεις
είναι μεγάλος ποταμός, που μπαίνεις κι εκεί
βγάζεις
στα ξέφωτα πούχουνε χαρά κι όλο να δοκιμάζεις
τον μεγαλύτερο εχθρό, ΕΑΥΤΟ σου να δαμάζεις!
x
Kommentare
Kommentar veröffentlichen