Η Φυγή... Σμύρνη 1922

 

Η Φυγή... Σμύρνη 1922
 

Με τα εγκάρδια ΕΥΧΑΡΙΣΤΏ μου στην Αμφικτυονία Ελληνισμού και ιδιαίτερα τον δραστήριο πρόεδρό της κο. Δημήτρη Μπουκόνη για την τιμή της βράβευσης του ποιήματός μου στον 13ο παγκόσμια ποιητικό διαγωνισμό

 
Στην αγκαλιά της μάνας τη σφιχτή δεν ανασαίνει πια,
το γάλα του έμεινε άθικτο στα μητρικά βυζιά,
μάνα που το σφιχτοκρατεί να το πιστέψει δεν μπορεί
το μητρικό της ένστικτο στην αγκαλιά της έσφιξε, το έπνιξε, δεν ζει.
 
Των Τούρκων η διαταγή γι’ αυτούς απότομος ξεσηκωμός
κι όσοι το όχι λέγανε, τους ήταν θάνατος φριχτός,
δεν ερωτούσαν αν μπορεί εκείνος που εκεί γέρασε,
τον κουβαλάνε, δεν ρωτούν, στο σκαλοπάτι η ζωή του πέρασε.
 
Άγριοι Τσέτοι, Τούρκοι, Αγαρηνοί μαύρης ψυχής τη διαταγή
να εκτελούν σκοτώνοντας όποιον να φύγει αργοπορεί,
κόφτουνε κι όποιο δάχτυλο φοράει δαχτυλίδι
κ’ η αλυσίδα στο λαιμό θανατηφόρο γίνεται βαρίδι.
 
Μα όρθιοι μένουν κι ας πατούν τα πτώματα αδελφών τους,
όποιος τους βοηθάει χάνεται, ξεχνούνε νέους, γερόντους
που μέχρι χτες γελούσανε, το κλάμα τώρα δεν τους φτάνει,
θέλουν να λέν είν' όνειρο, μαύρου εφιάλτη πλάνη.
 
Δεν τρώνε, πίνουν, πλένονται στο πρόσωπο ρίχνουν για νερό
κάτουρα του αλόγου τους αντί το τότε ανθόνερο ευωδιαστό,
η κάποτε ωραία ρουτίνα τους γίνεται κόλαση επί γης
και εσύ εκεί να προσπαθείς τα κάποια λόγια σου να βρεις.
 
Του Ελληνισμού μεγάλε μας Θεέ που βλέπεις τούτα και μπορείς
μόνο Εσύ ν' αντέξεις, ανάμεσά τους όποιους δεις
στο αίμα να αγκομαχούν ή γρήγορα πάρτους την ψυχή
ή δώστους δύναμη πολλή απ' τη δική Σου θεϊκή.
 
Στου αδηφάγου χρόνου τη ροή τίποτα δεν θα μείνει
ούτε κι ο τόσο αφόρητος πόνος τους που τους γδύνει
στου χρόνου τα γυρίσματα, ντυσίματα, γδυσίματα,
η τύχη τους τους φέρνει σε άλλα άγρια κύματα.
 
Νέα πατρίδα θε να βρουν κι απ' την αρχή αρχίζουνε
στη νοικοκυροσύνη τους μόνο μπροστά βαδίζουνε…
Κι όσο κι αν κάπου πέφτανε, ξέρανε και σηκώνονταν
μέσα τους η Ελλάδα μας, στέκονταν κι αντριώνονταν.
 

2025©G.Tzivras