«Η Μαρίνα των βράχων»

«Η Μαρίνα των βράχων»

 

Αντίλαλος στο ομώνυμο ποίημα του Οδυσσέα Ελύτη / «Προσανατολισμοί».

Από την ποιητική μου συλλογή «ΠΟΙΗΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ ΣΤΗ ΛΟΓΟΥ ΤΕΧΝΗ»

 

 

Έχεις μια γεύση τρικυμίας στα χείλη -Μα πού γύριζες;

Σκληρή ρέμβη της πέτρας και της θάλασσας ολημερίς εμύριζες,

 

αετοφόρος άνεμος γύμνωσε τους γύρω λόφους τότε,

γύμνωσε την επιθυμία σου φτάνοντας ως το κόκαλο, μα πότε

 

οι κόρες των  ματιών σου πήρανε μιαν άλλη

της Χίμαιρας μία μυστήρια αλλιώτικη σκυτάλη

 

ριγώνοντας με αφρό τη θύμηση στου ουρανού την ξαστεριά

που είναι του μικρού Σεπτέμβρη η γνώριμη ανηφοριά.

 

Στο κοκκινόχωμα όπου  έπαιζες θωρώντας προς τα κάτω

βαθιά στους κυαμώνες των άλλων κοριτσιών μαντάτο,

 

που στις γωνιές οι φίλες σου άφηναν αγκαλιές και δυο σμαρίνια

- Μα πού γύριζες;... Σε ψάχναμε με τα πουλιά μαζί και καναρίνια.

 

Ολονυχτίς ρέμβη της πέτρας και της θάλασσας τη σκληρή

σού 'λεγα να μετράς μέσ' στο γδυτό νερό κάθε του μέρα φωτεινή,

 

ανάσκελη να χαίρεσαι την των πραγμάτων κάθε αυγή

ή πάλι να γυρνάς κίτρινους κάμπους στη στιγμή

 

μ' ένα τριφύλλι φως στο στήθος σου, ιάμβου ηρωίδα,

έχεις μια γεύση άλλη εσύ στα χείλη σου, στην καταιγίδα

 

και μ' ένα φόρεμα στα κόκκινα σαν της καρδιάς το αίμα

βαθιά μέσ' στο χρυσάφι και στου καλοκαιριού το βλέμμα

στων γυακίνθων τ' άρωμα σ' εξαίσιό σου γεύμα.

 

- Μα πού γύριζες;

 

Εκεί στους κόλπους με τα βότσαλα και τους γιαλούς

κρύο ήταν το θαλασσόχορτο αρμυρό γεμάτο αχινούς,

 

μα πιο βαθιά το ανθρώπινο αίσθημα που αιμάτωνε

κάθε που τ' όνομά του έλεγες καρδιά του αυτό αρμάτωνε

 

κι ανέβαινε ανάλαφρα ως τη διαύγεια των βυθών,

όπου ο δικός σου αστερίας σελάγιζε εκεί αναφανδόν.

 

Άκουσε! Ο λόγος είναι η φρόνηση των τελευταίων, των στερνών

κι ο χρόνος γλύπτης παράφορος ανθρώπων λογικών

 

κι ο ήλιος από πάνω του θηρίο ελπίδας δυνατό

κι εσύ κοντά του να κοιτάς και σφίγγεις έρωτα τρελό

 

μιας τρικυμίας γεύση πικρή έχοντας στα χείλη

δεν είναι για να λογαριάζεις γαλανή ως το κόκκαλο την ύλη

 

σ' ένα άλλο καλοκαίρι που τα ποτάμια αλλάζουνε το ρέμα τους

και να σε πάνε πίσω θέλουν στη μακρινή μητέρα τους,

 

για να ξαναφιλήσεις που άλλες  θυμόσουν κερασιές

ή για να πας καβάλα στο μαΐστρο με τις ελπίδες σου πολλές

 

στους άγριους βράχους στυλωμένη δίχως το αύριο ή το χτες

με χτενισιά της θύελλας λόγια αινιγματικά θα λες

που θα αποχαιρετάς το αίνιγμά σου είτε γελάς ή που θα κλαις.

 

 

2025©G.Tzivras