Listen to my poem

    « Καντάτα »   Διαβάζοντας το ομώνυμο ποίημα του Τάσου Λειβαδίτη. Από την ποιητική μου συλλογή "ΠΟΙΗΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ ΣΤΗ ΛΟΓΟΥ ΤΕΧΝΗ"   Σχέδια μεγαλόπνοα κάναμε μα τα εγκαταλείψαμε και κάποιες αποφάσεις μέσα μας τελικά εκρύψαμε τις προσδοκίες των άλλων από μας συχνά τροφοδοτήσαμε κι αν ηταν επικίνδυνο το ξέραμε μα το ζητήσαμε. Δικές μας απαιτήσεις από τους άλλους γύρω μας που η μικρότητά τους ήτανε μες στον κλήρο μας δεν δείχναμε μα είχαμε την υστεροβουλία κρυφό, μα λάθος οδηγό σε μια καρδιάς γωνία. Μίας νυκτός κάποια ματιά περαστικής συνάντησης, βλέμμα τους που ζωή μας όρισε ανύπαρκτης απάντησης στα προμελετημένα λόγια μας που όταν ήρθε η ώρα τους κατάπιε η δειλή σιωπή μας στο πικραμένο τώρα τους... Έρχονται αυτά και άλλα μαζί σε μια παράκαιρη στιγμή εκεί που ανεβαίνεις ανύποπτος κάποιο σκαλί ή χέρι απλώνεις στο σκοτάδι ψάχνοντας για το φως σε σκοτεινό δωμάτιο χωρίς να ξέρεις πως μέσα στο πλήθος βρέθηκες, τότε να λες που πας, πού θα κρυφτείς και δίχως νόημα έπειτα...

  Το γράμμα του ΤΑΣΟΥ ΡΗΓΌΠΟΥΛΟΥ , στρατευμένου στην Αλβανία το 1940.   Από την ποιητική μου συλλογή "ΠΟΙΗΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ ΣΤΗ ΛΟΓΟΥ ΤΕΧΝΗ"     « Αδελφέ μου,   αυτό εδώ το γράμμα μου που θέλεις να διαβάσεις να ξέρεις το έζησα εγώ αληθινής του βάσης και αν το ακούσεις απο αλλού, ξέρε δεν είναι ψέμα είναι εμπειρία έντονη που έχει Ελλάδας αίμα.   Σου γράφω από την Μόροβα, μια χιονισμένη αετοφωλιά λίγο πριν να ορμήσουμε μπροστά μέτρα μια δεκαριά στα οχυρά της Μόροβας μια μαυροφόρα στέκει ακίνητη που όσο πλησιάζουμε τρέχει μπροστά αεικίνητη.   « -Αλτ- Αλτ τις ει; » φωνάζει τότε ο σκοπός, καμιά απόκριση, μιλιά... και τον γεμίζει ο θυμός « -Τις ει;! » Ξανα ρωτάει με μια στεντόρεια φωνή, ηλεκτρισμένοι ψιθυρίζουμε: « -Η ΠΑΝΑΓΙΑ είναι Αυτή! »   Κι Εκείνη όρμησε ομπρός με δυο πλατιά αετού φτερά κι εμείς όλοι από πίσω της να μας γεμίζει την καρδιά μ' αντρειοσύνη, άτρωτους στα βόλια του κατακτητή, έτσι η Κορυτσά μας είδε τον ένδοξο στρατό μας   νικητή....

  ΣΟΝΕΤΟ ΣΤΗΝ ΠΕΜΠΤΟΥΣΊΑ ΤΗΣ ΓΝΩΣΗΣ     Στην πεμπτουσία της γνώσης σου βρήκες την απορία αίφνης τα όσα ήξερες χάσανε την ουσία, πως να το επιζήσεις σκέφτηκες καινούργια θεωρία έχοντας για ζητούμενο μόνο την ευτυχία.   Η ύπαρξη επρόσταζε σε υποχρεωτική συνέχεια χωρίς να ενδιαφέρεται για την δική σου ανέχεια φαινόσουν αβοήθητος στη φιλοσόφησή σου κάθε καινούργια σκέψη σου δεν έμοιαζε δική σου.   Μες στο χορό των σκέψεων και των συναισθημάτων μια φωταχτίδα αναζητάς παράκαιρων δογμάτων το αν μονάχος σου μπορείς   σε κάποιο ξέφωτο να βγεις, δεν είναι αυτονόητο, θάπρεπε δάσκαλο να βρεις.   Τη Γνώση όμως στο έπακρο και απόλυτη αλήθεια Της δεν τη χωράει το μυαλό, είναι γνωστή συνήθεια της.     2024©G.Tzivras

  ΕΛΛΗΝΑ Σ ΣΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ   Από την ποιητική μου συλλογή "ΕΥΤΡΑΠΕΛΑ-ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ     Σ την Κ όλαση βρέθηκαν μαζί Αμερικάνος, Έλληνας και Ινδός τους περιμένει ο Βελζεβούλ, μαύρος που είναι και κακός , για να τους πει πως συνηθίζει να δίνει μια ευκαιρία για τον γλυκό Παράδεισο , μοναδική και μία.   Τραβάει ένα μαστίγιο τεράστιο που κραδαίνει « -Τρία χτυπήματα όποιος μπορεί χωρίς μιλιά ν' αντέξει, στην Κόλαση δε μένει αιώνια να πεθαίνει , θα πάει στον Παράδεισο, δεν θα του πω μια λέξη. Έχετε το δικαίωμα μια ασπίδα να διαλέξετε όποια κι αν είν' αυτή, εσείς θα την ε κλέξ ετε! »   Ο Αμερικανός π ρώτος με μια πέτρα βγαίνει μπροστά « -Βάρεσε Δ ιάβολε όσο θες , χτυπήματα αντέχω δυνατά! » Αρχίζει το μαστίγωμα ο Βελζεβούλ μανιωδώς φεύγει η πέτρα μακρυά κι ο Αμερικανός μες στο καζάνι πέφτει του Διάβολου παταγωδώς.   Δεύτερος ήταν ο Ινδός που την ασπίδα αρνήθηκε χρόνια στη γιόγκα ασκημένος μπροστά στο Δ ιάολο στήθηκε, τον πόνο είχε νικήσει , εύκολο του ήταν σχετ...

    ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΟΣ   Από την ποιητική μου συλλογή "ΕΝ ΣΥΝΤΟΜΙΑ"   Φαντάσματα από το παρελθόν χάνονται στο περαστικό παρόν υπόσταση γυρεύουν στο ξανά στο χρόνο που διαγράφει στο μετά δράση και ύπαρξή τους σπρώχνει στη φυλακή τους κι αν τα προσέξεις δεν γελούν αμήχανα στριφογυρνούν στη νομοτέλεια του χρόνου αξέχαστου δικού τους πόνου πως το παρόν ξεχνάει όλα του τότε, δεν πονάει και τρέχει στη ρουτίνα του τραβώντας την κουρτίνα του πίσω να μην κοιτάζει τη μέρα που βραδιάζει στο πρόβλημά του κλαίει "-Φύγε!“ στο παρελθόν του λέει "-Φαντάσματα του παρελθόντος στου αφιλόξενου παρόντος τα δώματα δεν βγαίνετε είναι αρκετό που μένετε στου τότε σας τα στεγανά διατάζοντας τα τωρινά σύντομα νάναι σαν και σας κι ας μην ακούνε σαν κι εμάς πως μόνο αυτό μπορούμε το τώρα μας σωστά να ζούμε που όσοι το ξεχάσαμε δεν ζήσαμε, εχάσαμε!"     2024©G.Tzivras

  "ΤΟ ΦΙΟΡΟ ΤΟΥ ΛΕΒΑΝΤΕ"   Ποιητικός αντίλαλος στο ομώνυμο πεζογράφημα του Γρηγορίου Ξενόπουλου. Από την ποιητική μου συλλογή "ΠΟΙΗΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ ΣΤΗ ΛΟΓΟΥ ΤΕΧΝΗ"     Είπε ο Διονύσης στο χωριό που ήτανε στη Ζάκυνθο να πάρει την κιθάρα του μαζί και τον υάκινθο να πάει στην Αθήνα να ζήσει εκεί πια μόνιμα κι όσα θα έ καμ ε εκεί να ήταν περιώνυμα.   Ο Αθηναίος φίλος του σπουδαίος δικηγόρος έλεγε ο Διονύσιος ήταν καλός τενόρος πούθελε για επιστάτη του νάχει στο σπιτικό του ο ωραίος χαρακτήρα του θάφτιαχνε το ηθικό του.   Στο σπ ι τι κ ό του Νιόνιου η παρουσία του ήταν ευεργετική σαν πρόξενος χαράς και ευθυμίας έφερνε μια νέα αρχή, αυτός μεσολαβεί να έχουνε όμορφο, αίσιο τέλος οι έρωτες των δύο κοριτσιών να μη βρεθούν σε έλος,   καθώς και μια αμαρτωλή σχέση εξωσυζυγική του δικηγόρου διαλυθεί προτού αυτή να γίνει για όλους τοξική, ακούραστος ο Νιόνιος μας είναι στην οικογένεια ο καλός άγγελος που όλους σώζει αδιαλείπτως διαρκώς.   Φαίνεται όμως και ...

  «Τα νεκρά φύλλα»   Διαβάζοντας τον Ζακ Πρεβέρ (Jacques Prévert) (*) Από την ποιητική μου συλλογή "ΠΟΙΗΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ ΣΤΗ ΛΟΓΟΥ ΤΕΧΝΗ"     Πάλι φθινόπωρο, πέφτουν γύρω τα φύλλα όπως επέφταν πάντα δηλαδή, γίνονται ξύλα μικρές οι μέρες και το φως να λιγοστεύει, σκοτάδι ακόμη , το πρωινό όλο και να στερεύει.   Κρυώνεις, μάλλινα δεν φοράς , πιστεύεις και ελπίζεις σε μέρες γλυκές όμως φθινόπωρο, το κρύο συνηθίζεις, αδήριτα ναι φθινόπωρο, τα φύλλα τ ώρα πέφτουν, στην αλλαγή οι σκέψεις σου ξεφεύγουν, παραπέφτουν.   Κι αν δεν το λέγανε οι όψεις και τα καινούργια χρώματα το λέει το βάσανο που γύρισε στα κουρασμένα όματα επιστροφής σε περασμένα, στους μίτους που πας να διασώσεις κι αυτοί ξεφτίζουν βαθμιαία να μη μπορείς να σώσεις   πέφτοντας με τις γκρι βροχές σε λασπωμένες μνήμες τότε που εκεί στριμώχνονταν αμήχανα οι ρίμες. Φθινόπωρο, πέφτουν τα φύλλα ξεφτιζμένα στις μακρινές αλέες των βόρειων πόλεων σαπισμένα.   Κι εκεί ένας κρύος αέρας τα ...

  ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟΝ Ή χος πλ. β´(*)   Την ποιητική μου απόδοση στα νεοελληνικά μελοποίησε ο εξαίρετος μουσικοσυνθέτης Σωκράτης Παπαιωάννου και ερμηνεύει μαζί με την εκφραστική Εύη Κουτσαυτάκη. Πραγμάτωση με υποστήριξη του ΣΠΕΚ. Τους   ευχαριστώ όλους εγκάρδια!                  https://youtu.be/VJgLerIpdmY   Την ώρα της Ανάστασης Κύριε Ιησού Χριστέ μου το μνήμα Σου ε πλαισίωσαν Άγγελοι, ω Θεέ μου , τ όσοι στρατιώτες φύλαγαν , πέτρα στον τάφο κύλαγαν, μα κάτω πέσαν όλοι, που άνοιξαν στην αστραπή Ανάστασης τη φοβερή του ουρανού οι θόλοι.   Και να πιο κει η Μαγδαληνή , γλυκιά Μαρία η καλή να ψάχνει γύρω για να βρει το άχραντο Σ ου σώμα, δεν ήτανε στο δώμα.   Εσύ όμως είχες κατεβεί στον Άδη τη πικρή στιγμή που απρόσμενα Σε είδε , τυφλός π ου δεν παρείδε το σώμα Σου απείραχτο πηγή ζωής αστείρευτο.   Και όπως αναστήθηκες θέλησες και συνάντησες Αειπάρθενο σα ντύθηκες Χρ...

 Περιμένοντας το λεωφορείο Από την ποιητική μου συλλογή "ΕΥΤΡΑΠΕΛΑ - ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ" Η κυρά Νίκη ήτανε μία σωστή νοικοκυρά τα πράγματα στο σπίτι της τα είχε όλα στη σειρά, μια μέρα όμως παράξενους απ' την ντουλάπα ήχους άκουσε κρότους δυνατούς καθόλου δε ευήχους. Ακόμα παρατήρησε, της φάνηκε αστείο, κάθε φορά που πέρναγε το της γραμμής λεωφορείο κροτάλιζε η ντουλάπα της εις την κρεβατοκάμαρά της οι κρότοι την τριβόλιζαν, έπαιρναν τα μυαλά της. Ούτε ο καλός ο σύζυγος μηδέ ο γείτονας απέναντι δεν ημπορούσαν ούτε αυτοί να κάνουν κάτι έναντι στο θόρυβο του ντουλαπιού που ήτανε εκνευριστικό γι' αυτό και η κυρά Νίκη φώναξε ένα ξυλουργό. Μα και αυτός δεν έβρισκε του κρότου την αιτία πρότεινε τότε να έμπενε μέσα εις την ντουλάπα που εκεί θα επερίμενε με κάποια αγωνία το λεωφορείο της γραμμής μια ξύλινη να βάλει τάπα. Ενώ λοιπόν περίμενε εις την ντουλάπα μέσα ο σύζυγος ήρθε απ' τη δουλειά και έχασε τη μπέσα όταν μες στην ντουλάπα τους βρήκε τον ξυλουργό κι έκπληκτος του εφώναξε...