Listen to my poem

Ο,ΤΙ ΕΧΕΙ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΔΙΝΕΙ                          Του Λασκαράτου η αντίδραση   Είναι μια διαπίστωση που κάθε μέρα κάνω βλέποντας γύρω μου παντού στα Κάτω και στα Άνω συχνά ο νους μου πάει εκεί στο όμορφο Ληξούρι που ο Δεσπότης είχε βρει στο Λασκαράτο ένα κουσούρι.   Τον ποιητικό του λόγο είχε πει στραβό και λαθεμένο και στον μεγάλο του θυμό τον ποιητή αφορεσμένο, το έμαθε ο γείτονας του ποιητή που τον μισούσε κι ένα πακέτο τούστειλε αλλιώς δεν ημπορούσε.   Ο Λασκαράτος το άνοιξε, ήταν γεμάτο κέρατα κι είχε γραμμένο εμφανώς: « Στης Κόλασης να πας τα πέρατα! »   Ο κυρ Αντρέας τράταρε του γείτονα υποτακτικό « -Απόλαυσε το γλύκισμα, στον κήπο πάω , είμαι σε λίγο ε δώ , έχω κάτι να φέρω, δεν θάτανε ευγενικό να πας πίσω στον κύρη σου το ωραίο καλάθι του αδειανό .»   Κατέβηκε λοιπόν στον κήπο του ο Αντρέας Λασκαράτος λουλούδια το καλάθι γέμισε, ο βασιλικός ωραίος, μυρωδάτος , έ φερε το καλάθι αυτό στον ...

Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΤΟΥ ΓΚΑΝΤΙ Από την ποιητική μου συλλογή " KOINΩΝΙΚΑ κι ΕΥΤΡΑΠΕΛΑ "     Όταν ο Γκάντι σπούδαζε εις το Λονδίνο Νομική είχε για να μαθαίνει τον Μίστερ Peters για καθηγητή που υπέφερε αφού αυτός την είχε κάπως λιγοστή για όλους την πολύτιμη ουσία εγκεφαλική.   Μια μέρα στην τραπεζαρία δίπλα εκάθισαν εκεί, σε μια στιγμή ο καθηγητής λέει στον Γκάντι με άγριο ύφος « -Γουρούνι , κύριε Γκάντι και πουλί δεν γίνεται να τρών’ μαζί! » Κι ο Γκάντι του απήντησε έξυπνα , σεμνά, με ήθος « -Πετώ λοιπόν και φεύγω, όπως θα έκανε το κάθε φρόνιμο πουλί! »   Εκνευρισμένος ο καθηγητής είπε τον Γκάντι θα εκδικηθεί και έβαλε στις εξετάσεις δύσκολα θέματα στο ν φοιτητή, μα ο Γκάντι απάντησε σε όλα γρήγορα και σωστά που του καθηγητή η ταραχή έγινε   πιο βαριά.   Δοθείσης ευκαιρίας τον Γκάντι ρωτάει ειρωνικά: « -Κύριε Γκάντι βλέπετε στον δρόμο μία τσάντα γεμάτη με Σ οφία μα και πολλά λεφτά τη βρίσκει κάποιος κύριος πούναι κοντά σαράντα,   τι θα κρατήσει πέστε μου...

https://youtu.be/wjdv73y9brc?si=hX6qX4aqEUjJPCqd  ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟΝ Ή χο υ πλ. δ' (*)     Μας έφτασες απ' τα Ψηλά γεμάτος ευσπλαχνία και καταδέχτηκες ταφή δίπλα σε μας στα χαμηλά στου Άδη τη μανία μ ες σ την απόλυτη σιγή του μαύρου σκότους ζοφερή.   Και τα σεβάσμια Πάθη Σ ου, σα νάταν δήθεν λάθη Σ ου ήταν δικά μας και βαριά να μας ξελευτερώσεις από αμαρτίες κι από αυτά, Ανάσταση μας δώσεις.   Κάπως το καταλάβαμε τρέξαμε και προλάβαμε ίσα και που μπορούμε να Σε δοξολογούμε κι από καρδιά μας ταπεινά να Σε ευχαριστούμε!     ORIGINALE https://youtu.be/6LzK02_PK5I   (*)Ἀπολυτίκιον Ἦχο υ πλ.δ΄   Ἐξ ὕψους κατῆλθες ὁ εὔσπλαγχνος, ταφὴν κατεδέξω τριήμερον, ἵνα ἡμᾶς ἐλευθερώσης τῶν παθῶν, ἡ ζωὴ καὶ ἡ Ἀνάστασις ἡμῶν, Κύριε δόξα σοι.

ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟΝ - Ή χος βαρύς (*)   Την ποιητική μου απόδοση στα νεοελληνικά μελοποίησε ο εξαίρετος μουσικοσυνθέτης Σωκράτης Παπαιωάννου και ερμηνεύει πανέμορφα η Εύη Κουτσαυτάκη. Πραγμάτωση με υποστήριξη του ΣΠΕΚ.   Ήτανε τόσο δυνατή η σταυρική θυσία αυτή, Θεέ μου που τον θάνατο κατήργησες και μ' έκανες   αιώνιο κι αθάνατο , τ ον Χάροντα εξ έκανες.   Έδειξες πως μετάνοια μπορεί διάπλατα ν' ανοίξει στο Ληστή του Παραδείσου το πορτί, των μυροφόρων που ήλθανε στο μνήμα σου συνήλθανε, μετέτρεψες τον πένθιμ ό τους θρήνο σ'ένα σωτήριο κ’ αιώνιο ύμνο.   Το μήνυμά Σου ελπιδοφόρο έδωσες με εντολή Σου θείο δώρο νάναι στα πέρατα του κόσμου σωτήρια σανίδα του υποκόσμου , το Ευαγγέλιο που πόνο π αί ρνει και την γαλήνη στην ψυχή μας φέρνει.   Κι αν κάποιος θα ρωτήσει γιατί και πως η φύση απότομα έχει αλλάξει απ’ το κακό έχεις απαλλ άξει , τόσο όμορφα στο νέο φως ροδίσει, τώρα ας προσπαθήσει ν' ακούσει κι αγαπήσει το μήνυμα Σου της Ανάστασης της νέας, όμορφης αυτής κα...

ΠΡΑΓΜΑΤΩΣΗ ΕΥΧΗΣ -Ευτράπελον-   Ευτυχισμένοι ύπανδροι σαράντα χρόνια ήταν μαζί η Μαριωρή και ο Γιωργής ψωμί κι αλάτι στη ζωή, σε τούτη την επέτειο ήθελε ο Γιώργος με χαρά χαρά να δώσει στη Μαριώ με κάποιο δώρο απ' την καρδιά.   Τον κόσμο έψαξε παντού κι ωραίο λυχνάρι βρήκε σε παλαιοπωλείο απόμερο μόλις το είδε μπήκε πρώτη φορά του έβλεπε τόσο ωραίο λυχνάρι να το αγοράσει θάφτανε ακόμη και στον Άρη.   Τόφερε στην κυρά Μαριώ του τόδωσε μ' ένα φιλί: «-Αγάπη μου να σου φωτίζει πάντα μια όμορφη ζωή!» Το δέχτηκε από καρδιάς η αγαπημένη του Μαρία να το γυαλίζει άρχισε σε πλήρη ευφορία.   Κι έτσι που επιμελώς το έτριβε πετάχτηκε ένα Τζίνι «-Μη φοβηθείς!» της φώναξε «...σε πιάσει σκοτοδίνη, στα εξήντα χρόνια σας εγώ σας δίνω ό,τι ζητήσετε αρκεί αυτό που θέλετε να μου το απαιτήσετε!»   Πρώτη ευχήθηκε η Μαριώ νάχε πολλά λεφτά τον Γιώργο της να έκανε ωραίο κουβαρντά, που ήρθε και η σειρά του μα δεν το πολυσκέφτηκε έγινε άλλος άνθρωπος έτσι που το εσκέφτηκε.   «-Τζίνι μ...

ΣΟΝΕΤΟ ΣΤΟΝ ΑΛΑΙΝ ΝΤΕΛΟΝ   Από την ποιητική μου συλλογή "ΤΑ ΚΑΠΟΤΕ ΕΠΙΚΑΙΡΑ"/ 18 Αυγούστου 2024, που ο 88χρονος μέγας της 7ης τέχνης δραπετεύει στις γειτονιές των Αγγέλων     « Νέος ήμουν και γέρασα » , είπε ο Αλαίν Ντελόν στη βίλα του που βρήκανε πλούσιο μοναχικό νεκρόν, στο αγγελικό κάποτε πρόσωπο το γέλιο είχε χαθεί, στο σπίτι απλωμένη η νεκρική σιωπή.   Φαινόταν να αναπολεί της νιότης του στιγμές τόσες εικόνες σε χορό του τότε   ζωντανές η Ούρσουλα, η Ρόμι του, πιό δίπλα η Μπαρντό στο ν τοίχο που έριχνε το βλέμμα το κάντρο ήτανε μουντό.   Μόνος του στο δωμάτιο , αίσθηση πως να πιστέψει σε τόσες περιπέτειες άρα τι είχε δρέψει;... Και τότε που είχε ερωτηθεί, αν ήξερε το δολοφόνο, θυμάται μιαν απάντηση αξέχαστη στον πόνο.   Τα τωρινά λένε που ζεις πάντα νικούν τα πρώτα στα ογδονταοχτώ του ξέρει που "αποδρά" κι έχει κλειστά τα ώτα.     2024©G.Tzivras

  ΣΟΝΕΤΟ ΣΤΟ ΧΟΡΟ ΣΚΙΩΝ (Original text) Το ποίημά μου μελοποίησε και ερμηναύει ο εξαίρετος μουσικοσυνθέτης Σωκράτης Παπαιωάννου : https://youtu.be/N3UwScf_sYk?si=7Gix-oCcPcMHVyt9   Στον τοίχο βγαίνουν οι σκιές σαν από άλλο σώμα, διατρυπούν τη θύμηση παίρνουν εν' άλλο χρώμα, χορεύουν, τρέχουν, τραγουδούν παράξενα στο γιόμα, λένε πως θέλουνε να βγουν απ’τό του χρόνου πτώμα. Ανήκουνε σε σώματα πούχουν χαθεί στο χρόνο και οι ρυτίδες που έφερε βαθαίνουν κάποιο πόνο, σκιές οι νοσταλγίες τους να τις ακολουθούνε, φορές αρνούνται να σκεφτούν μηδέ να θυμηθούνε. Μα ότι και να κάνουνε αυτές τρελά χορεύουν το τώρα υπαγορεύουνε, δεν θέλουν να πιστεύουν τα σώματα που βλέπουνε γεράσαν, δεν κουνιούνται μα στο χορό τους πιό έντονα, πιό λυκνιστά δονούνται... Κι αν μιά σκιά σου αίφνης δεις δίπλα σου να χορεύει, σκέψου πως ίσως σ’ αγαπά, θέλει να σε γιατρεύει. 2023©G.Tzivras

  ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΤΟΥ ΠΟΥΤΙΝ                                                    15. Αυγούστου 2024   Από την ποιητική μου συλλογή "ΤΑ ΚΑΠΟΤΕ ΕΠΙΚΑΙΡΑ"     Στο τρίτο καλοκαίρι εκεί του πόλεμου στην Ουκρανία « ξύπνησε » ο Πούτιν στο όνειρο με άγχος κι αγωνία , τον είχε στο άρμα του μπροστά ο γηραιός Μορφέας σ' ένα σεργιάνι μιας φριχτής, κατεστραμένης γαίας.   Ερείπια, χαλάσματα, διαμελισμένα σώματα, σχολεία, σπίτια κι εκκλησιές νάχουν σκεπάσει χώματα, ζώων κι ανθρώπων βογγητά   οποίας εθνικότητας δεν το ρωτούσε που εντός φριχτής πραγματικότητας συνειδητοποιούσε το βλέμμα της φρικαλεότητας.   Με το σοφό μα κρύο λόγο του τον ρώτησε ο Μορφέας, αν θα ποθούσε ο άρχοντας σκηνή άλλης αυλαίας « -Να ξαναγίνει τούτη η γη σαν τότε ωραία ειρηνική! » Απάντησε ο Πούτιν με εναγώνια κραυγή.   Στο ρωσικό παλάτι του βγήκε απ' τον εφιάλτη ψαλμ...

Ο ΥΜΝΟΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ (*) https://youtu.be/C4dI25fkPUU?si=cHTVuUaCbpOOgup0  Στη μεγάλη γιορτή της Παναγιάς μας 2024 η ποιητική μου απόδοση νεοελληνιστί του αιώνιου αυτού Λόγου και Ύμνου του Απόστολου Παύλου, που μελοποίησε και ερμηνεύει ο εξαίρετος μουσικοσυνθέτης κος Σωκράτης Παπαϊωάννου υπό την αιγίδα του ΣΠΕΚ και της ακούραστης προέδρου του κας Σίσσυ Σιγιουλτζή Ρουκά. Τους ευχαριστώ εγκάρδια. ---------------------- Αν ξαφνικά μιλώ όλες τις των ανθρώπων γλώσσες κι αυτές που οι Άγγελοι μιλούν κι άλλες ακόμη τόσες, έχασα όμως στην καρδιά αυτό που λένε ΑΓΆΠΗ, έγινα άψυχος χαλκός και μοιάζω με σατράπη, κύμβαλο που άσχετα χτυπά, τους πάντες ξεκουφαίνει κι από τα λόγια μου αυτά τίποτα πιά δεν μένει. Κι αν έχω εγώ το χάρισμα πάντα να προφητεύω με γνώση και πολλή σπουδή μαζί κι όλη την πίστη, βουνά ολόκληρα κινώ, τον κόσμο κυριεύω, χωρίς αγάπη θα γινώ σαν κείνον κει τον χτίστη, που έχασε τις πέτρες του κι όλα τα εργαλεία αμήχανος κατάντησε σα μιά μορφή γελοία. Κι αν δώσω όλο μου το βιός γι...

Ο ΛΥΜΠΙΣΜΟΣ   Στο κλείσιμο των Ολυμπιακών Αγώνων / Παρίσι 2024. Από την ποιητική μου συλλογή «ΤΑ ΚΑΠΟΤΕ ΕΠΙΚΑΙΡΑ»     Όταν ο Σπύρος Λούης πρώτος τερμάτισε στον Μαραθώνιο του 1896 τον ρώτησαν με γέλωτα σχεδόν σαρδώνιο τι θάθελε για επιβράβευση, αυτός απάντησε: «-Ένα γαϊδουράκι να κουβαλάω όταν πουλ ώ στους βαριούς κάδους μου νεράκι.»   Του τόδωσαν κι είναι το πρώτο πριμ αυτό που καταγράφτηκε στην ιστορία των σ υ γχρ ό νων Ολυμπιακών Αγώνων γράφτηκε , ο θρίαμβος του νερουλά από το γραφικό Μαρούσι τον άφησε αδιάφορο, φτωχό και μ' ένα μούσι.   Το μόνο που είχε ήτανε πολύ μεγάλο σεβασμό, οι Αθηναίοι της εποχής δεν τον αντιμετώπιζαν σαν χωρικό αγράμματο, φτωχό αλλά σαν ένδοξο Ολυμπιονίκη που με αγώνα σεβαστό χρυσή είχε κατακτήσει νίκη.   Το όνομά του έδωσαν σε στάδιο και λεωφόρο, μα αυτός στη δόξα του δεν έβαλε ποτέ του κάποιο ν όρο, μισό αιώνα αργότερα ο Λούης πέθανε φτωχός στις μνήμες όμως έμεινε αθάνατος και δυνατός.   Ο Λούης είχε βιαστεί να γεννηθε...

                                             « Sunday in the Alps » 1922 , Ernst Ludwig Kirchner Στο  πρωινό μιας Κυριακής Στου ήλιου την ανατολή η φύση αργοξυπνάει στο χάδι του η γη σκιρτά, κάποιος βαρυγκομάει ξενύχτης που ο πόνος του ποτέ δεν τον ξεχνάει, εξήγηση δεν θα τη βρει, καθένας προσπερνάει.   Ο κόκορας ελάλησε, τώρα χτυπά η καμπάνα, το εξωκκλήσι ανοιχτό και για τον μεγιστάνα που δίχως τα γαλόνια του κάνει τον πόνο προσευχή του, στο παραλίγο έφτασε να χάσει την ψυχή του.   Μέρα ζεστή αυγουστιάτικη δικό της τώρα έχει χορό σε συναντάει και τραβά σε καλοκαιρινό ρυθμό, το πόσο αντέχεις δε ρωτά, υπάκουα αγκομαχάς, η φύση θα διατάζει, λάθος σου το να βλαστημάς.   Αμέτρητοι οι τυχεροί στην αυγουστιάτική τους Κυριακή που όρθιοι αναπνέουν, τούς έχουν πόνοι παραδεί και έχουν το τραπ έ ζι τους στρωμένο για να φάνε, δεν βλέπουνε λίγο πιό κει, μάθανε να ζη...

ΑΙΜΟΚΑΘΑΡΣΗ - Η ΖΩΗ ΑΛΛΙΩΣ   Διάκριση στον 4 ο Διαγωνισμό Δ ημιουργικότητας-Ποίησης / 41 Street Café Με θέμα: «Η Ζωή Αλλιώς»   Είχε αρχίσει να μετρά τις αιμοδιαλύσεις κι όσο διαρκούσανε αυτές άκουγε τις ειδήσεις, μα τώρα στη ρουτίνα της το μέτρημα είχε αφήσει οι αριθμοί τι θάλεγαν, ποιόν θάχαν βοηθήσει;   Τα όμορφα ξανθιά μαλλιά η αρρώστια τάχε πάρει κι ότι ο καθρέφτης έδειχνε μόνο κάποιο αχνάρι του πονεμένου χρονικού στις διαταγές του χρόνου της άραγε ποιός περαστικός έ βλεπε γρατζουνιές του πόνου της;   Η αρρώστια είχε πάρει της 'κείνη την όμορφη ζωή μαζί με τα νεφρά της, επίμονο ένα διαρκές γιατί, μα μέσα στη ρουτίνα της στου πόνου το κρεβάτι θυμήθηκε που κάποτε σε μια ζωή γεμάτη ποιήματα της έγραφε που βρήκε στο ντουλάπι.   Και η ρουτίνα άλλαξε, απότομη χαράς στροφή που σε δυο μήνες έβγαλε την πρώτη συλλογή, του πόνου πήρε την ορμή στον κόσμο της δημιουργίας της ήτανε τώρα δυνατή χάριν της δυστυχίας της.   Σκέψεις απαισιόδοξες χάθηκ...

  « ΕΜΕΙΣ »   Μετάφραση του αγγλικού διακεκριμένου ποιήματος (*) της Σοφίας ΣΚΛΕΙΔΑ στην αγγλόφωνη ποιητική συλλογή « FAREWELL TO WAR ». Από την ποιητική μου συλλογή « ΠΟΙΗΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ ΣΤΗ ΛΟΓΟΥ ΤΕΧΝΗ »     Εμείς, που η μοίρα ενστικτωδώς μας έχει ενώσει συνηθισμένα δώρα φαίνεται που απλά μας έχει δώσει κάτω από τον ίδιο έναστρο κι απέραντο ουρανό βιώνοντας τα ίδια άγχη τόσο εσύ όσο κι εγώ περιπλανώμενοι στην ίδια επιθυμία εραστές στα ίδια πάθη για ζωή διψώντας κι άλλες στιγμές πολλές σε ασφυκτικά αεροδρόμια όνειρα και ελπίδες κουβαλώντας μες στα λιμάνια της χαράς μα και της λύπης όντας κοινούμενα σχέδια σε αναστολή αγάπης και του μίσους με τη σκιά σου να μ' ακολουθεί σε φώτα και σε ίσκιους κι όταν κάθε φορά στο ξέφωτο εσύ γυρνάς και χάνεσαι λούζομαι εγώ στο φως της μέρας που αισθάνεσαι όμηρος εκεί να παραμένω της ίδιας σκέψης της αμετανόητης να προσπαθώ να τη δαμάσω, στη φύση της ακατανόητης.     --------------------- (*) S. Skleida' s poem   We. I...